Έρημη Πόλη: Κεφάλαιο 5ο

Αρχίζω να λέω μέσα μου πως πρέπει να ηρεμήσω. Ιδέα μου είναι. Μια κουτή ιδέα πως έχουν εξαφανιστεί όλοι και έχω απομείνει μόνος μου.

Αυτές τις σκέψεις κάνω, σε μια απόπειρα καθησυχασμού μου. Όμως, δεν στέφεται με επιτυχία. Μια ματιά στις άδειες καφετέριες είναι ικανή να καταρρίψει οποιονδήποτε τέτοιο συλλογισμό.

Παρατηρώ τους ατμούς που προκαλεί η αναπνοή μου. Τα μικρά συννεφάκια υδρατμών βγαίνουν από το στόμα μου με ταχύ ρυθμό. Το κρύο παραμένει έντονο. Τα χέρια μου είναι σφιγμένα και παγωμένα, παρά τα γάντια που φοράω. Παρ' όλα αυτά, νιώθω το σώμα μου ιδρωμένο.

Δεν είναι φυσιολογικό να μην έχω δει κανέναν τόση ώρα, είτε πεζό είτε μέσα σε κάποιο όχημα. Κάτι άσχημο έχει συμβεί. Κάτι πολύ άσχημο. Και ό, τι κι αν είναι αυτό, εγώ έχω παραμείνει εδώ και είμαι καλά.

Πρέπει να ηρεμήσω. Κάτι έχει γίνει, αλλά επιτρέποντας στον πανικό να επικρατήσει δεν πρόκειται να κερδίσω κάτι.

Κάνω προσπάθεια μεγάλη και τελικά καταφέρνω να χαλαρώσω το σφιγμένο σώμα μου. Ο ρυθμός της αναπνοής μου επιβραδύνεται. Νιώθω ξανά τα πόδια μου δυνατά και σηκώνομαι από το παγκάκι όπου είχα καθίσει.

Η πρώτη εποικοδομητική ιδέα που μου έρχεται, είναι να βγάλω το κινητό και να αρχίσω να δοκιμάζω να κάνω κάποια τηλεφωνήματα σε διάφορους γνωστούς μου. Ίσως να μην είμαι ο μόνος που έχει μείνει, ή ίσως έτσι να ανακαλύψω πως κάτι άλλο έχει συμβεί, ή έστω πως όλα αυτά τελικά όντως είναι ιδέα μου.

Πριν φύγω από το σπίτι μου, είχα βάλει το κινητό μου σε μια από τις εσωτερικές τσέπες του μπουφάν μου. Κατεβάζω το φερμουάρ και με δυσκολία βγάζω το δεξιό μου χέρι στην τσέπη όπου βρίσκεται το κινητό μου. Πάντα με δυσκολεύει αυτή η κίνηση όταν φοράω τα γάντια μου. Παρ’ όλα αυτά, το κρύο είναι τόσο έντονο ώστε να μην τολμήσω να τα αφαιρέσω από τα ήδη παγωμένα χέρια μου, ούτε για αυτό το ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Επιτέλους κατάφερα και το έβγαλα. Το φέρνω μπροστά στα μάτια μου. Δεν έχω αποφασίσει σε ποιον θα τηλεφωνήσω πρώτα. Δεν μπορώ να σκεφτώ ιδιαίτερα ψύχραιμα αυτή τη στιγμή. Μάλλον θα ακολουθήσω την πιο απλή λύση. Θα ξεκινήσω από την αρχή του τηλεφωνικού μου καταλόγου. Αρκεί ένας από αυτούς που θα τηλεφωνήσω να απαντήσει και νομίζω πως θα ηρεμήσω αρκετά.

Ο δείκτης πάει προς το κουμπί του μενού αλλά σταματάει στη μέση της διαδρομής του, μιας και εκείνη τη στιγμή κάτι παρατηρώ στην οθόνη και παγώνω ακόμη περισσότερο.

Ο δείκτης του σήματος στο κινητό μου είναι στο μηδέν.

Είμαι στο κέντρο της πόλης, μεσημέρι, και δεν έχω καθόλου σήμα. Τι διάολο;

Ίσως, απλά λόγω κακοκαιρίας να έχει κάτι συμβεί στην κεραία βάσης, ή ακόμη και συνολικά στο δίκτυο κινητής τηλεφωνίας. Νιώθω όμως μέσα μου πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Τι διάολο συμβαίνει στην πόλη γύρω μου;

Αποφασίζω πως αυτό που πρέπει να κάνω είναι να επιστρέψω στο σπίτι μου και θα δοκιμάσω να χρησιμοποιήσω το σταθερό τηλέφωνό μου. Θα στείλω μηνύματα από το Internet. Οτιδήποτε. Δεν μπορεί. Δεν γίνεται να είμαι μόνος. Θα υπάρχουν κι άλλοι. Ή θα ανακαλύψω πως όλα αυτά τα ονειρεύομαι.

Βάζω ξανά το κινητό στην τσέπη μου και στέκομαι όρθιος. Αλλά όχι. Είμαι σίγουρος πως δεν ονειρεύομαι. Το πόδι μου πονάει ακόμη από το χτύπημα με το κολωνάκι λίγο νωρίτερα. Λένε πως αν χτυπήσεις ενώ ονειρεύεσαι, το σοκ από το χτύπημα (έστω κι αν πρόκειται απλά για ένα ονειρικό χτύπημα) είναι αρκετό για να σε ξυπνήσει.

Ό, τι κι αν είναι αυτό που συμβαίνει γύρω μου, σίγουρα δεν είναι όνειρο.

Το βήμα μου είναι πολύ γρήγορο ενώ περπατάω προς το σπίτι μου. Η ανάσα μου βγαίνει με γοργό ρυθμό. Παλεύω μέσα μου να μην επιτρέψω στο αυξανόμενο κύμα πανικού να γίνει πλημμύρα μέσα στις σκέψεις μου. Δεν πρόκειται να βοηθήσει σε τίποτε αυτό. Προσπαθώ να πιάσω ξανά στο μυαλό μου το μαθηματικό πρόβλημα που σκεφτόμουν νωρίτερα. Ίσως έτσι καταφέρω να ηρεμήσω λίγο. Άδικος κόπος και αυτό.

Δεν περνάνε ούτε δεκαπέντε λεπτά και είμαι ξανά μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι από τον καυστήρα του καλοριφέρ που βρίσκεται σε ένα δωμάτιο, στα αριστερά της εισόδου και σε τέσσερα μέτρα απόσταση. Είναι σε πλήρη λειτουργία. Κατευθύνομαι προς τα εκεί. Χθες ανεφοδιάσαμε τη δεξαμενή με πετρέλαιο. Μια αμυδρή μυρωδιά από το καύσιμο πλανάται ακόμη στην ατμόσφαιρα. Δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί, αλλά αυτό με κάνει και αισθάνομαι λίγο καλύτερα.

Επιστρέφω στην εξώπορτα. Βγάζω το ένα γάντι, βρίσκω τα κλειδιά μου κι ανοίγω την πόρτα. Ανεβαίνω σχεδόν τρέχοντας τα σκαλοπάτια, δύο τη φορά, και φτάνω στον πρώτο όροφο. Εκεί είναι το διαμέρισμά μου. Ανοίγω την πόρτα και ορμάω μέσα. Πηγαίνω στο καθιστικό μου, αρπάζω το σταθερό τηλέφωνο και σηκώνω το ακουστικό. Το φέρνω στο αυτί μου και απλώνω το χέρι να σχηματίσω τον αριθμό του πατρικού μου. Όπως και νωρίτερα, το χέρι παγώνει και σταματάει στη μέση της πορείας.

Από το ακουστικό δεν ακούγεται κανένας τόνος. Και αυτό το τηλέφωνο είναι νεκρό.

Μου έρχεται να φωνάξω, να κραυγάσω. Τόσο απελπισία νιώθω. Με δυσκολία συγκρατώ την παρόρμησή μου αυτή. Πηγαίνω στον υπολογιστή μου και τον ενεργοποιώ. Επιχειρώ να ανοίξω ένα πρόγραμμα περιήγησης στο Internet. Δεν μπορεί, κάποιον θα βρω. Δεν είναι δυνατόν να έχω απομείνει μόνος

Το μήνυμα που βλέπω είναι αποκαρδιωτικό.

Δεν είναι δυνατή η εμφάνιση της σελίδας.

Δοκιμάζω να ανοίξω κάποιον άλλο ιστότοπο. Τίποτε. Κάνω επανεκκίνηση στο modem. Οτιδήποτε κι αν επιχειρήσω, το αποτέλεσμα είναι να εμφανίζεται το ίδιο μήνυμα.

Δεν είναι δυνατή η εμφάνιση της σελίδας.

Μου έρχονται δάκρυα στα μάτια. Δάκρυα απελπισίας. Δεν αφήνω τον εαυτό μου να κυλίσει παρακάτω. Θα τη βρω τη λύση.

Ένα βήμα τη φορά, όμως. Απενεργοποιώ τον υπολογιστή. Νιώθω το στομάχι μου να διαμαρτύρεται. Θυμήθηκα πως δεν είχα φάει πρωινό. Ούτε βραδινό χθες το βράδυ, τώρα που το σκέφτομαι. Νιώθω το λαιμό μου να έχει έναν κόμπο που θα με αποτρέψει από το να φάω πλήρες γεύμα. Σε αυτό βοηθάει και η φρίκη που νιώθω αυτή τη στιγμή. Αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω να φάω ένα μήλο ή κάτι άλλο ελαφρύ.

Πάω στην κουζίνα μου. Δίπλα στο ψυγείο έχω ένα μπολ που αυτή τη στιγμή περιέχει αρκετά μήλα και δυο μπανάνες.

Διαλέγω ένα από τα μήλα, παίρνω ένα μαχαίρι και αφού το καθαρίσω, το κόβω σε μικρά κομμάτια. Ξεκινάω να το τρώω. Με δυσκολία τα καταπίνω, ακόμη και η έντονη γλυκύτητά τους δεν είναι αρκετή να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Αλλά συνεχίζω μέχρι να το τελειώσω. Αυτή η διαδικασία διήρκησε πολύ περισσότερο από όσο θα περίμενε κανείς.

Τώρα πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω στη συνέχεια. Κι επίσης δεν πρέπει να χάσω την ψυχραιμία μου. Κάτι που το καταφέρνω με δυσκολία αυτή τη στιγμή.

Αρχίζω κι ελέγχω τις επιλογές μου. Τηλέφωνα και Internet, δοκίμασα ήδη και διαπίστωσα πως δεν λειτουργούν. Ηλεκτρικό ρεύμα, έχουμε ακόμη. Τουλάχιστον αυτό δείχνει πως ο πολιτισμός δεν εξαφανίστηκε, όπως φαίνεται να έχει γίνει με τους συμπολίτες μου.

Αλλά πρέπει να μάθω νέα. Ακόμη δεν ξέρω τι έχει γίνει, αν έχει γίνει κάτι. Πρέπει να βρω τρόπο να ενημερωθώ. Ανοίγω την τηλεόραση και κάνω ένα γρήγορο ζάπινγκ. Όλα τα κανάλια δείχνουν παράσιτα. Δοκιμάζω το ραδιόφωνο, αλλά κι από εκεί δεν έχω αποτέλεσμα. Από παντού ακούγονται παράσιτα, εκτός από  έναν τοπικό σταθμό. Από τη συχνότητά του μεταδίδεται μουσική και τραγούδια, αλλά χωρίς διαφημίσεις ή κάποιον σχολιασμό. Πιθανότατα η αυτοματοποιημένη λίστα αναπαραγωγής που παίζει αυτόματα, όταν πρέπει να καλυφθεί κάποιο κενό στο πρόγραμμα.

Τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος πως υπάρχει και κάποιος άλλος.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει στα αλήθεια. Αλλά που θα βρω αν υπάρχει και κάποιος άλλος που να έχει απομείνει σε αυτή την απίστευτη κατάσταση; Χρειάζομαι ένα σχέδιο. Πρέπει να καθίσω κάτω και να σκεφτώ κάτι να κάνω.

Σχεδόν μισή ώρα πέρασε και ακόμη δεν έχω σκεφτεί κάτι. Βέβαια, δεν βοηθάει το γεγονός πως κάθε λίγα λεπτά νιώθω ένα κύμα πανικού να σηκώνεται μέσα μου. Και κάθε φορά που γίνεται αυτό, σηκώνομαι και να αρχίσω να περπατάω πέρα – δώθε μέσα στο σπίτι μου.

Τελικά αποφασίζω πως το καλύτερο που έχω να κάνω θα είναι να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω να ελέγξω πως είναι τα πράγματα στις γειτονικές πόλεις. Αν προσπαθείς να απομακρυνθείς από ένα δύσκολο πρόβλημα, πολλές φορές η αλλαγή στο οπτικό πεδίο βοηθάει στην ευκολότερη επίλυσή του.

Ελέγχω ξανά τον υπολογιστή και το κινητό, μήπως άλλαξε κάτι. Τίποτε. Τα ίδια μηνύματα εμφανίζεται ξανά και ξανά. Φοράω ξανά το πανωφόρι μου. Τώρα να βρω τα κλειδιά. Που τα έχω πετάξει αυτή τη φορά; Διάβολε, γιατί δεν συνηθίζω κάποια στιγμή να τα βάζω σε μια συγκεκριμένη θέση και να τα βρίσκω αμέσως όταν τα χρειάζομαι;

Α ναι, θυμήθηκα! Πιθανότατα θα είναι στο δερμάτινο τζάκετ που φορούσα την Τετάρτη. Δεν είχα ξαναχρησιμοποιήσει το αυτοκίνητο από τότε. Βρίσκω το τζάκετ. Από την αριστερή τσέπη ακούγεται κάτι να κουδουνίζει. Είχα μαντέψει σωστά. Τα κλειδιά είναι μέσα εκεί. Τα παίρνω και ξαναβγαίνω από το σπίτι.

Ξεκινάω να περπατάω προς το σημείο όπου είναι σταθμευμένο το αυτοκίνητό μου. Την Τετάρτη είχε πολύ κίνηση, είχε και καλό καιρό, βαριόμουν να περιμένω και το είχα παρκάρει σχετικά μακριά από την πολυκατοικία μου. Από τότε δεν χρειάστηκε να το μετακινήσω μιας και πήγαινα παντού με τα πόδια. Ευτυχώς που δεν βαριέμαι το περπάτημα. Το είχα συνηθίσει από μικρός.

Πριν βγω από το διαμέρισμα, είχα κουμπώσει το φερμουάρ από πανωφόρι μου μέχρι όσο πάνω πήγαινε. Τώρα όμως ζεσταίνομαι λίγο και το κατεβάζω. Ιδέα μου είναι, ή από την προηγούμενη φορά που βγήκα έξω η θερμοκρασία ανέβηκε πάρα πολύ;

Μάλλον ιδέα μου θα είναι. Θα έχω ζεσταθεί από το γρήγορο περπάτημα και το άγχος. Δεν είναι φυσιολογικό να ανεβαίνει η θερμοκρασία τόσο απότομα, ειδικά στην εποχή που διανύουμε.

Από την άλλη βέβαια, δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις φυσιολογικό ούτε το γεγονός πως ξύπνησα ένα πρωί και ανακάλυψα πως είμαι μόνος στην πόλη. Θα δούμε.

Επιτέλους έφτασα στο αυτοκίνητό μου. Το είχα αγοράσει μεταχειρισμένο πριν πέντε χρόνια κι από τότε έχουμε κάνει πολλές διαδρομές μαζί. Αρχίζει και δείχνει τα χιλιόμετρά του και συνεχώς εμφανίζει διάφορα μικρά προβλήματα, αλλά γενικά δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ.

Βγάζω το μπουφάν μου και το αφήνω στο πίσω κάθισμα. Μπαίνω στη θέση του οδηγού. Γυρίζω το κλειδί. Δυσκολεύεται να πάρει μπροστά. Μάλλον φταίει που το είχα μέρες στο κρύο, ακίνητο. Αυτό μου έλειπε τώρα, να μην παίρνει μπροστά ούτε το αυτοκίνητο.

Όχι, ευτυχώς, αφού το σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα, ξεκίνησε κανονικά. Επιτέλους, να και κάτι που λειτουργεί σωστά αυτή τη μέρα που όλα φαίνονται να πάνε στραβά! Ανοίγω το ραδιόφωνο, αλλά σε όλες τις συχνότητες πιάνω μόνο παράσιτα. Δεν μπορώ να πως αυτό με εκπλήσσει ιδιαίτερα. Μάλλον αναμενόμενο ήταν. Ψάχνω τη θήκη με τα CD μου, διαλέγω ένα και το βάζω να παίζει. Δυνατή μουσική κατακλύζει το εσωτερικό του αυτοκινήτου.