Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

The contact

Dan! Hey Dan! What are you doing? Where are you going in such a hurry?”
Dan paid absolutely no attention to the voice he heard. At that moment, he felt utterly miserable. All he wanted at that moment was to return to his room, to drink something with a high alcohol content, and to disappear from the entire world. He would burst to tears at that instant, if he didn’t dread the relentless torment he would receive from the other boys in the school for the entirety of the remaining school year.
That bitch… I can’t believe she treated me like this! was the phrase he kept repeating to himself.
A little voice inside him objected that it wasn’t her fault, but rather his. He was a complete fool for nurturing hope for this affair. During your juvenile years, it doesn’t matter to others if you are the smartest person in your class, with the ability to come up with a solution to any mathematical problem before your classmates have even started to work on it.
No. What matters is a nice physique, sociability and the attitude with which you treat others around you. It’s normal for a dumb athlete to be treated better than a fat, scruffy and antisocial genius. So, he should have known that something was wrong when his beautiful, social classmate started to show interest towards him and began efforts to approach him. She asked to sit in the same desk with him. She started returning home with him. She asked whether he would like to go out with her one of the afternoons. He should have imagined that it was impossible for this particular girl to become attracted to his excessive weight and even more excessive shyness.
And, as was proved earlier that day, she wasn’t attracted by all these qualities of his. These things happen in films only, never in real life. That morning, he had discovered that the only reason that particular girl did what she did, was to invoke emotions of jealousy to her ex boyfriend.
The problem was that before he discovered this, he had fallen in love with her.
Earlier that Friday morning, he had summoned all of his courage, so as to confess his feelings to her. Her reaction to this was to laugh to his face.
You? I see you as my brother!” was all she managed to say during a small break in her laughter.
Two breaks later, he got a glimpse of her and her boyfriend making out and then moving towards a remote area in the school grounds. Apparently, her efforts have proven successful.
He didn’t remember ever feeling so awful like he did at that time. He barely managed to stay in the school till the end of the classes. When the bell rang, he took his things and immediately left the school. He walked for a while, until he decided that he didn’t want to wander aimlessly around. Maybe it would be better if he returned to his house.
He walked with a quick pace, without really looking at the area around him. He crossed a street without noticing that the red light for pedestrians was on. He almost got hit by a car, but the driver swerved and managed to avoid him in the last instant. It stopped a few meters down the road. The driver rolled his windows down and started to shout something. The tone of his voice indicated to Dan that he was swearing, but he didn’t pay attention. He didn’t care in the least. Keeping his head down, he continued walking toward his house.
Ten minutes later, he crossed his home’s yard. The walking had made him very hot and sweaty. The day was sunny and warm, the normal weather for late May. The dark clothes he was accustomed to wearing, made his sweating even worse. His t – shirt was completely wet all over his chest and back.
He entered the house, went straight to his own room and fell heavily on his bed. He didn’t take off his wet clothes. If his mother saw him in this state, she’d definitely scold and nag him, till he put something dry on.
However, his parents weren’t there. They had left earlier that day, in order to spend the weekend in his grandmother’s village, one hundred and fifty miles away. Dan had stubbornly refused to follow them to a place where the existence of electricity was considered high technology. He couldn’t stay in a house without a decent Internet connection, and he also couldn’t take his computer and games with him.
In the end, he decided that returning to an empty house that day was most fortunate. His father would probably find the excuse to start lecturing him again about how he should start acting like a man, now that he had passed seventeen. His sisters too would take the opportunity to start mocking and tormenting him.
The last things Dan needed at that instant, were lectures and mockery. He felt ready to start crying again, from the bitterness that was drowning him.
Shit, I won’t do it. It isn’t worth it! He forced himself and suppressed the tears. He thought about starting his computer and spending some time with the new computer game that he bought the other day, but he rejected this idea.
Maybe I should train a bit. On Wednesday, that idiot buff classmate of mine was talking about how training will release substances in your brain that improves your mood. He didn’t remember the name of these substances, but the fact that he remembered all this was more than enough for him. Let’s try and see if there is any truth in his words, he thought with his hope rising. He lay on the floor with his back down, and started performing sit – ups with a quick pace.
A quarter of an hour later, he was just as miserable as he was when he started. Even worse, the new fact was that now he was feeling aches in various places all over his body. His muscles were not accustomed to training, so these pains came naturally. He couldn’t keep on the effort, so he returned to the comfort of his bed.
One day, I too will be thin and handsome. One day I will receive the attention of girls, and not just when they want to make someone else jealous. One day
Deep inside him however, there was little hope that this day would come any time in the near future.
He remained lying on his bed for a long time, until he realized that he was getting very hungry. He hadn’t eaten anything since breakfast. He got on his feet and went to the kitchen, where he was greeted by a lovely smell originating from the oven. He opened its door and discovered that his mother had taken the effort to make his favorite meal before she left. He felt a bit touched by this movement of hers. He served himself a large potion and ate it mechanically, without feeling too great an appetite. He put what remained back in the oven, mimicking what his mother did.
His next move was to go to the refrigerator. He opened the door and saw that it was relatively empty. A large number of aluminum beer cans caught his attention immediately. His father was a frequent drinker, but luckily this wasn’t bad enough for him to be classified as an alcoholic. In any case, he had the habit of always keeping a more than adequate quantity of beer in the house.
They say that alcohol can help you get over pains in your heart. Maybe I should try this too?
Without giving it any more thought, he took a can and drank. He felt his insides getting pleasantly cool as the cold drink ran down towards his stomach, a feeling most welcome after the heat of the day and the training afterwards. He quickly emptied the first can and grabbed a second. A third followed soon afterwards.
One hour later, he had stopped counting how many cans he had drank. The originally pleasant feelings had long passed, and were replaced by an intense stomach sickness. He was becoming dizzy and his head hurt. He decided to go to the bathroom and throw some water on his face. He had to lean on to the washbasin, to help maintain his balance. The nausea became even more intense, to the point that he leaned over the basin and threw up his lunch and the beer.
He stayed in the bathroom for a long time. His dizziness was so intense that he had to always keep a hand on the wall, else he felt unable to stand on his legs. Dragging his feet, he managed to return to the living room, where he collapsed on the couch. He thought that it would be a good idea to turn the tv on and watch something, until his head got better.
Where is that blasted remote control, though? The screen was on the other side of the room, and he didn’t trust his balance enough to walk there and turn it on manually. His mother would become furious if she found out that some disaster had occurred while she was away. He already had to face his father regarding the beer drinking and was hoping on her support. But if he broke anything, there was no chance of avoiding some sort of severe penalty.
I have to find the remote control.
He started looking around, hoping that it wouldn’t be too far away from the place he was sitting. He didn’t spot it anywhere. There was a series of drawers in the wooden table located in front of the couch. Maybe his mother put it in there before the family’s departure. He opened the top drawer and saw that it only contained magazines of various topics. He closed it and then opened the bottom one. There was a single object in it, and Dan remained motionless for a while as he observed it.
The object was a wooden board. In the center were the letters of the alphabet, arranged in two rows. Over the letters was a smaller piece of dark – colored wood, which had the shape of a heart and a hole in its center. On the bottom side were the numerical digits from 0 to 9. on the top side, one could find the words “YES” and “NO” on the left and the right side, and the word “OUIJA” on the center. His mother had told him that this was the name of the board, and its use was to summon spirits from the other world and to communicate with them.
This was the latest and most bizarre of the many strange hobbies his mother had over the years. Her initiation with this was after she started hanging out with the old lady that moved in the house next door. This happened two months ago. Many evenings a gathering of the neighborhood’s ladies took place, and they tried to call to spirits with the intent of discovering the future, or learning whatever secrets these spirits wished to share with the mortals.
His father considered these goals ridiculous, and never missed a chance of sharing this with his wife. Dan wasn’t so sure though. One night he had spied on such a meeting and had witnessed things that he couldn’t really explain.
This could be because I wasn’t seeing too well at that moment. Or maybe I was sleepy. In any case, I can’t deny that I observed some mysterious phenomena, he thought as he stretched his hands and took the Ouija board out of the drawer. He lay it on the table, noticing how light and thin the wood was. When he asked his mother how this thing was supposed to work, she replied that the members of the group (“séance” was the precise word she used) would touch the smaller piece of wood, and the spirits would move it across the board. One letter at a time, until words and phrases were finally formed. When Dan confessed that he considered these completely dumb, she got very angry. She scolded him and replied that whatever his beliefs were, this was a very powerful object. Definitely it wasn’t something that you could use as an object of sarcasm and jokes. At the end of that talk, she warned him to never again observe their meetings, and emphatically noted never to try to use the board by himself.
Dan’s disbelief about the existence of anything supernatural on this was great in any case, and at that moment he was feeling himself fearless as an effect of the beers. So, he grabbed the piece of wood with his right hand and started moving it all over the board, left and right, up and down.
Oooooooooooooooooooooo mighty spirits, where are you? Show yourselves to me and tell me all the secrets you know! I’d really appreciate if you told me which team will win the baseball season this year!” he yelled laughing, having fun with the vanity of the whole thing. “Or at least, disclose the questions of the written exam that Mister Grant plans to give us on Monday, the one that he thinks we don’t know about and will be unwarned!” he then added.
Two minutes later, he was bored from moving the piece of wood aimlessly around. He was ready to give up and restore the board into the drawer where he found it. At that moment, the piece of wood, and his hand with it, moved by itself. It first went to the left side of the board and then to the right. Dan’s jaw dropped from the surprise.
Hell, I didn’t do this, he thought.
Is there someone else here, right now?” he asked, his voice trembling from astonishment.
Without exerting force on the small piece of wood, it moved again and stopped at the point where its hole was over the word “YES” on the board. Dan’s surprise began to be replaced by enthusiasm. As it seemed, his mother turned out to be correct!
As he was considering what question he should put forth to the spirit that obviously had appeared, the wooden piece started moving again, and this time over the area where the letters were located. It stopped with its hole over one letter for a second and then moved on to the next one. Dan still had his mouth open as he observed the words that were being formed, when eventually the wood stopped moving.

I WANT YOU

What do you mean, you want me?” he asked, with feelings of unease growing inside him. The wood started moving over the letters again. When it stopped, new words had formed.

SAY YES

Say yes to what?”

I WANT YOU SAY YES LET ME ENTER YOUR MIND

What do you mean? What do you want from me?”

I WANT YOU SAY YES LET ME ENTER YOUR MIND NOW NOW

The feelings of unease were progressing into terror. Dan wasn’t having fun anymore. He tried to remove his hand from the wooden pointer and the terror multiplied when he realized that this was impossible. His hand remained as if glued on it. He put on all his strength, but still he was unable to let go of that cursed thing.
The wood was now moving at a frantic pace. It didn’t stop for more than half of a second over each letter, but Dan didn’t need to look at the growing words any more, since they were the same over and over:

I WANT YOU SAY YES

I WANT YOU SAY YES

An idea began to appear in Dan’s mind, despite the extremity of the horror he was feeling.
Say yes to what? What will happen if I do?” he asked, his voice trembling.
All of a sudden his house, the living room and the Ouija board disappeared. Dan found himself in a long corridor that was well lighted by a series of halogen lamps on the ceiling. In front of him was a closed a door. Some indeterminate noise could be heard from the other side, but it wasn’t loud enough for him to identify. He looked behind him and saw that five meters away the lights went out and the corridor became dark.
He spent some time lying still, trying to understand what happened and he got to that place. No idea came to his mind and he decided to move forward and open the door. This way he would find out what was the origin of the noise he was hearing, and maybe also a clue that would help him figure things out.
He started walking with slow steps. He felt hesitant, but also an unexplainable lack of fear. The terror he felt during the contact he had through the Ouija board had vanished. It had been replaced by curiosity and a feeling that he was exactly where he should be.
Just before reaching the door, a mirror stood on left side of the corridor. Dan looked mechanically with the corner of his eye, took two more steps and then froze. He retraced the two last steps and slowly turned his head toward the mirror, trying to make sense from what he was seeing.
He was looking at himself, wearing bright colored clothes and having his hair in a ponytail behind his head. There was no sign of the acme that was tormenting him since the beginning of puberty on his face. However, his amazement wasn’t caused by his clothes, or hair, or face, but rather by his body.
The reflection that appeared in front of him appeared at least twenty kilograms lighter than the one he was used to seeing in the previous years. He turned his body to the side, and the profile that greeted him was thinner than he had ever seen, ever since he started gaining weight at the age of ten. He could almost discern his abdominal muscles through his tight t – shirt. His back appeared broad and his chest taut.
I must be facing one of the mirrors that are in the houses of terror in theme parks. The ones that distort the images of those looking at them and make them appear tall or thin or fat or with huge heads, he decided.
However, one look towards the floor allowed him to determine that it wasn’t a distorted reflection he was observing. His body had truly gotten thinner. Dan couldn’t explain this, like everything else that were happening in the previous minutes. Were it only minutes that had passed? He couldn’t say with certainty and didn’t care. Whatever had actually transpired, the image he was seeing was one out of his dreams.
Damn it, I look like a model! As if I’m preparing for a photo shoot to be on a magazine cover!
His smile almost reached his ears. Having more confidence now, he moved again to the door. He reached out to grab the door knob, but a fraction of a second before he touched it, the door opened. Immediately afterwards, someone rushed towards him. He didn’t have time to react before this someone hugged him and kissed him with passion. He felt lost and his legs trembling but managed to kiss back.
A few seconds later, the person that fell on him stopped kissing. She moved her head a few centimeters back and looked at him. Dan felt his jaw drop as much as was humanly possible from the surprise. The girl that was in front of him was that classmate that had caused him so much sorrow earlier that day.
Is it really the same day? What is happening? Where am I? he wondered, feeling again the seeds of terror taking deep root inside him.
My love, what took you so long? They are all standing here for a long time, waiting for you. They are anxious to see you”, the girl said, smiling broadly. Her eyes appeared to be shining.
My love? She called me ‘her love’?
Who is waiting for me? Why?” he managed to mutter.
The girl kept on smiling but didn’t respond. Instead, she left him alone and took two steps backwards and to the side. It was as if she was showing him that he should move on. Dan managed to take his eyes off her and looked around. He finally recognized what was the place he was standing on.
He was up on a stage of some sort. As he realized this, he noticed that the strange sound he was hearing earlier, now had grown louder. It took him a moment to determine its nature.
This is noise from the confused conversations coming from a large gathering of people. They are below the stage and I am on it, he realized feeling a sudden surge of panic. His shyness prevailed and he turned around towards the corridor, with the intent of finding some place to hide from all the eyes he felt fixed on him.
He barely had time to move when he was illuminated by a spotlight. The change in brightness was so sudden that his eyes complained momentarily. The light from a second spotlight fell on his body and pretty soon he was entirely covered by the glare of an entire row. The noise he was hearing suddenly stopped.
There was a moment of silence.
And then, the crowd that stood below his feet, started to cry his name out rhythmically.
Dan! Dan! Dan!”
Dan looked and listened and felt at a loss. He had begun to sweat from the anxiety and the heat that the spotlights were causing. He turned to his left and saw his classmate smiling encouragingly at him. He looked at the audience again. His audience. He still couldn’t figure out what was happening. Whatever it was, it was good.
Maybe this is too good to be real, a new thought suddenly occurred to him.
This isn’t real. Not yet. It is simply an image of what will happen if you accept. All the glory of the world will be yours. Your wishes will have real power, a voice in his head said. A cold chill ran throughout his body. Despite the thoroughly pleasant image he was facing, a feeling that something was terribly wrong came back in force.
And what would be asked from me in exchange for all these to happen? he thought.
What I ask in return, is that you let me come inside your mind. This is miniscule if compared to what I have to offer. Together we will rule over the entire world, the voice replied.
Don’t force us into temptation, he thought as he remembered the favorite prayer of his younger sister. Who are you? Are you Evil?
Not Evil. Chaos. I am waiting for you to accept. The unidentified voice he was hearing had started to sound impatient.
And what will happen if I say no? I will return to my home and this will be the end?
The crowd that was shouting his name vanished. The stage disappeared. Dan found himself in an open area, near the entrance of a large wooden building. Everything around him, even the grass, appeared to be colored in a reddish tint. He assumed that this read color was a result of some sort of artificial lighting, but one look up disclosed the truth. The sun was what lighted everything in red.
Dan remembered of course that incident that took place three years ago, when the news that the sun had changed its color for a short period of time and shined red got circulated all over the world. He hadn’t noticed it himself, since it was nighttime in his time zone when this phenomenon happened. It had lasted for about thirty seconds and then the sun had returned to its original color. No one had managed to propose a convincing theory about what had happened that day.
It definitely happened, though. It was witnessed by millions of people all over Earth and also recorded in many media. Whatever it was, it is also happening in the reality that I am a part of right now. But what could it be?
He stopped pondering all these when he heard a scream of terror originating from nearby. A middle aged woman appeared from behind the wooden building. She appeared to be trying to run away from something, she was panting and kept looking back over her shoulder. She had a large gash on her left calf and blood flowed in an abundant quantity.
She’s injured and probably needs my help! thought Dan and started walking towards her in order to offer aid. The woman looked at him with eyes flooded with despair and then turned her head back. Her eyes opened widely and she screamed again. A group of five or six little animals belonging to a species unknown to Dan appeared behind her and charged. The woman had time to walk two more steps before these creatures overtook her and started stabbing her with fangs that appeared extremely oversized. The woman fell on the ground while screaming continuously. Even more of these creatures showed themselves and climbed on her back. The screams continued for one more instant and then abruptly stopped. The woman’s body was now entirely covered by these animals and little jets of some indeterminate liquid splattered occasionally. Dan had no doubt that this liquid was blood.
He felt utter horror witnessing the scene that was unfolding in front of him. He unconsciously opened his mouth and uttered a scream. The creatures on top and around the woman's lifeless body turned and stared at him. Two of them instantly started walking towards him, and the rest followed immediately afterwards. They were moving extremely fast on their eight little legs. The first ones opened their mouths and bared their teeth. Dan turned around with the intent of trying to escape the onslaught. When he completed his movement however, he stood completely still.
He was frozen by another terrible sight he was now beholding. In front of him and as far as his gaze could reach, the land was covered by a horde of these little but deadly monsters. He couldn't determine their number, but they were many. Thousands.
No, not thousands. Millions?
The crimson flood was approaching him, slowly but steadily. Dan felt unable to move even a single muscle.
Now you know what is at stake. Join me and together we shall rule all the Earth. Deny me, and this is the fate that awaits you. A torturing death along with many other humans when I return, whispered the voice he also heard earlier.
Every one of Dan's instincts warned him that he should decline this creature's voice. And yet, the temptation was overwhelmingly strong. The image of himself up on a stage, with a crowd of people cheering him and his unfulfilled love kissing him and calling him 'her love', was most appealing. He would sacrifice a lot for a chance to live this in real life.
What about my soul, though? What about my personality? Would I sacrifice these too?
Everything suddenly went dark. Dan closed his eyes tightly. When he opened them again, he saw that he was back in the living room of his house, sitting on the couch. The Ouija board was on the table in front of him and the heart – shaped wooden pointer was under his hand. Its hole was between the words “YES” and “NO”. Everything was just as it was before he started experimenting with that cursed thing.
He remembered that prior to the mental trips forced on him by the entity he had come in contact with, his hand remained stuck on the wooden board, unable to move. With hesitance, he tried to raise it again and this time he was able to move it without a problem. Whatever had happened to him, it was now over.
He felt a strange sensation below his waist. He looked down and saw that at some time during his experience, he had wet his pants. This was the final stroke for his already tense nerves. He started sobbing and ran towards the bathroom.

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Η Φωνή



Άμμος.
Άμμος και σκόνη, παντού στον αέρα τριγύρω. Όπου κι αν έστρεφε το βλέμμα του ο Ντάγκουν Φόρμπε, αντίκριζε την ίδια κιτρινωπή απόχρωση. Ο άνεμος είχε αρχίσει να ανεβάζει την έντασή του ξανά. Αν δυνάμωνε λίγο ακόμη, η ομάδα θα αναγκάζονταν να σταματήσει την πορεία της για εκείνη την ημέρα και να κατασκηνώσει.
Με το αριστερό του χέρι, άφησε το χαλινάρι. Προσπάθησε να ισιώσει λίγο τις εξωτερικές από τις πολλές λουρίδες ύφασμα που κάλυπταν το πρόσωπο και το κεφάλι του, με σκοπό να εμποδίσει την άμμο από το να εισέρχεται. Η προσπάθειά του ήταν μάταιη. Η άμμος έβρισκε ακόμη και το πιο μικρό άνοιγμα στην ενδυμασία του και έμπαινε στα μάτια του, στη μύτη και το στόμα του.
Ένιωσε ξανά ενόχληση στα μάτια από την άμμο και τα έκλεισε. Άκουσε μια σιγανή μελωδία με άγνωστες λέξεις, προερχόμενη από τα δεξιά του. Όταν τα ξανάνοιξε, κοίταξε προς το μέρος εκείνο. Είδε πως οι δυο ντόπιοι συνοδοί τους είχαν αρχίσει να τραγουδάνε ένα τραγούδι στη μυστήρια γλώσσα τους. Ο Ντάγκουν Φόρμπε δεν μπορούσε να καταλάβει τον τρόπο με τον οποίο οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής, μπορούσαν και ζούσαν όλη τους τη ζωή εκεί και μάλιστα κινούνταν χωρίς πρόβλημα, ακόμη και στις χειρότερες συνθήκες σε αυτή την αφιλόξενη έκταση γης. Αυτός δεν είχε προλάβει να μείνει περισσότερους από τριάντα κύκλους του ήλιου σε εκείνο το μέρος και ήδη είχε αρχίσει να το αντιπαθεί.
Μισούσε τον ανελέητο ήλιο που καυτηρίαζε συνεχώς τη γη. Ακόμη και για λίγο αν ξεχνιόσουν και άφηνες εκτεθειμένη την παραμικρή περιοχή από το δέρμα σου, με βεβαιότητα θα κέρδιζες ένα έγκαυμα αντάξιο μιας μάχης με έναν αρχαίο κόκκινο δράκο.
Μισούσε την τρομερή ζέστη που επικρατούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Έτρεμε τη στιγμή που θα έπρεπε να πολεμήσει τον εχθρό και θα ήταν καταπονημένος από το βάρος και τη ζέστη που θα προκαλούσε η θαυμάσια ατσάλινη πανοπλία του. Πριν πολλά χρόνια και όταν κάτοχός της ήταν ένας άλλος πολεμιστής, ένας μάγος του βορρά την είχε βελτιώσει με τα ξόρκια του. Εκτός από τις άλλες ιδιότητες που της είχε προσφέρει, είχε φροντίσει να την κάνει πιο ελαφριά από ότι θα ήταν δυνατό για ένα τόσο μεγάλο κομμάτι μέταλλο. Δυστυχώς, κανένα ξόρκι δεν ήταν ικανό να περιορίσει την επιπλέον κούραση που προκαλούσε ένα μεγάλο μεταλλικό αντικείμενο σε ένα τόσο ζεστό περιβάλλον.
Και πάνω από όλα, μισούσε την άμμο που υπήρχε παντού. Έμπαινε στα μάτια του, στα αυτιά του, στις αρθρώσεις από την πανοπλία του. Δυσκόλευε κάθε κίνηση. Όταν σηκώνονταν αέρας, όλα ήταν ακόμη πιο δύσκολα. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτε, παρά να κατασκηνώσεις και να περιμένεις να κοπάσει ο άνεμος. Κι ακόμη χειρότερα, τα σύννεφα άμμου σε άφηναν τυφλό και εκτεθειμένο. Πολλά από τα αρπακτικά της ερήμου, όταν κυνηγούσαν βασίζονταν περισσότερο σε άλλες αισθήσεις και λιγότερο στην όραση.
Και την ώρα της μέγιστης έντασης της αμμοθύελλας, ήταν τα χειρότερα από τα αρπακτικά που έβγαιναν για κυνήγι. Εκείνη την ώρα, οποιοδήποτε άλλο ζωντανό ον ήταν επίδοξο θήραμα.
Για πολλοστή φορά, αναρωτήθηκε τι τον κρατάει και συνεχίζει να παραμένει σε αυτό το καταραμένο από τους θεούς μέρος. Σκέφτηκε πώς να ήταν τώρα το χωριό του, ένα μικρό ψαροχώρι στις ακτές του Δυτικού Ωκεανού, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το μέρος όπου βρίσκονταν τώρα. Με νοσταλγία θυμήθηκε τις ημέρες που κυλούσαν ήρεμα κι απλά. Τις ημέρες εκείνες, σπάνια συνέβαινε κάποιο γεγονός πιο συναρπαστικό από την επιστροφή κάποιας βάρκας με ασυνήθιστα καλή ψαριά.
Έτσι είχε κυλίσει η ζωή του Ντάγκουν Φόρμπε μέχρι που συμπλήρωσε είκοσι τρεις μεγάλους κύκλους. Τότε ήταν που άκουσε για πρώτη φορά τη Φωνή. Η Φωνή ήταν που τον είχε κάνει να εγκαταλείψει το χωρίο του, την οικογένειά του, την αγαπημένη του Χάμα. Η Φωνή τον είχε βάλει στο μονοπάτι του πολεμιστή. Εξαιτίας της έφυγε και μέχρι τότε δεν είχε επιστρέψει ποτέ ξανά.
Τι ήταν η Φωνή; Δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα. Αυτό που ήξερε, ήταν πως ό, τι έλεγε η Φωνή, γινόταν. Δεν υπήρχε δυνατότητα να μην την υπακούσει. Όταν έμπαινε κάτω από τον έλεγχο της Φωνής, του καθόριζε τι θα πει, τι όπλα θα χρησιμοποιήσει σε κάθε μάχη, ποια από τα μαγικά του αντικείμενα θα έθετε σε λειτουργία, ανάλογα με το τι απαιτούσε η κάθε περίσταση.
Ήταν μερικές φορές που δεν άκουγε τη Φωνή για πολλούς κύκλους. Άλλες φορές, την άκουγε σε κάθε στιγμή που έπρεπε να ληφθεί κάποια σημαντική απόφαση.
Και αυτές οι αποφάσεις φαίνονταν πως ήταν δικές του, αλλά δεν ήταν. Η Φωνή του επέβαλλε τι θα πει και πως θα πράξει.
Και η Φωνή τον είχε κάνει να ταξιδέψει ανατολικά, στη μεγάλη έρημο. Εκεί είχε ενσωματωθεί σε μια μεγάλη ομάδα μαχητών, που όλοι μαζί θα αντιμετώπιζαν την ορδή από δράκους και άλλα τέρατα που συγκεντρώνονταν για να επιτεθούν σε μια σειρά από πόλεις των ανθρώπων.
Η πιο μεγάλη επιθυμία του Ντάγκουν Φόρμπε ήταν να έβρισκε κάποιον τρόπο ώστε να ελευθερωθεί από τη Φωνή. Θυμόταν οτιδήποτε γινόταν, ακόμη κι όταν ήταν υπό την επήρειά της. Απεχθάνονταν το συναίσθημα αδυναμίας και έλλειψης ελευθερίας που ένιωθε εξαιτίας της. Παραδέχονταν πως σχεδόν όλες τις περιπτώσεις που λάμβανε τις αποφάσεις η Φωνή, θα έπραττε παρόμοια αν είχε τη δική του βούληση. Χάρη στη Φωνή είχε ταξιδέψει πολύ, είχε δει πολλά θαύματα του κόσμου και είχε κερδίσει πολλά σε υλικά αγαθά και εμπειρίες. Είχε γίνει δυνατός και σοφός, δυο πράγματα που δεν θα ήταν εύκολα, αν δεν είχε ακούσει τη Φωνή και είχε μείνει στο χωριό του για όλη του τη ζωή.
Αυτό δεν άλλαζε το γεγονός πως όταν την άκουγε στις σκέψεις του, έχανε την ελευθερία του εξαιτίας της. Θα έδινε τα πάντα για μια ευκαιρία να απαγκιστρωθεί από αυτή.
Ο αέρας δυνάμωσε κι άλλο. Ο Ντάγκουν Φόρμπε με δυσκολία διέκρινε τον βετεράνο αξιωματικό που ήταν επικεφαλής του καραβανιού, λίγα μέτρα μπροστά και αριστερά του. Ο επικεφαλής σήκωσε το δεξί του χέρι και έκανε νόημα πως έπρεπε να σταματήσουν.
Πίσω του άκουσε μια φωνή να βρίζει. Γύρισε και είδε πως ήταν ο Χρόθγκαρντ, ο γιγαντόσωμος ξανθός βόρειος. Ήταν σχεδόν δυο μέτρα ψηλός και πιο δυνατός από οποιονδήποτε άλλον στο καραβάνι. Ακόμη κι αν βασίζονταν στην μαγική δύναμη που του προσέφερε ένα δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι, ο Ντάγκουν Φόρμπε με δυσκολία τον συναγωνίζονταν.
Ο γίγαντας αυτός φαίνονταν να είναι πλασμένος για πολεμιστής. Κι όμως, είχε επιλέξει να ακολουθήσει τη ζωή ενός μάγου.
Κι ακόμη χειρότερα, είχε επιλέξει να φέρει στο ταξίδι αυτό σωρούς ολόκληρους από ξόρκια που ήταν βασισμένα στη φωτιά. Ο Ντάγκουν Φόρμπε, ύστερα από πολυετή εξάσκηση, είχε καταφέρει να αποκτήσει κάποιες βασικές μαγικές ικανότητες. Οι δικές του ήταν αμυντικής φύσεως. Μπορούσε με μαγικό τρόπο να βοηθήσει τις πληγές των συμπολεμιστών του να κλείσουν γρηγορότερα, όπως επίσης και να θεραπεύσει αρρώστιες και να απομακρύνει δηλητήρια. Από επιθετική μαγεία ήξερε μόνο τις βασικές αρχές. Για αυτόν, το να μάθει να εκτελεί κάποιο επιθετικό ξόρκι ήταν άπιαστο όνειρο.
Παρά τις λίγες γνώσεις του, ήξερε πως η επιλογή του βόρειου να χρησιμοποιεί φωτιά ήταν παράλογη. Τα τέρατα που επρόκειτο να αντιμετωπίσουν, ήταν από είδη που ζούσαν για αιώνες κάτω από τον ήλιο και την τρομερή ζέστη. Ξόρκια βασισμένα σε φωτιά, δεν θα τα επηρέαζαν τόσο πολύ όσο θα επηρέαζαν τέρατα σε άλλα κλίματα. Ο Ντάγκουν Φόρμπε θεωρούσε βέβαιο πως ο μάγος, την κρίσιμη στιγμή θα ανακάλυπτε πως τα πιο πολλά από τα ξόρκια του θα ήταν λίγο καλύτερα από εντελώς άχρηστα.
Άραγε, να ακούει κι αυτός τη Φωνή κι αυτή να τον έκανε να παίρνει τέτοιες μυστήριες αποφάσεις; αναρωτήθηκε.
Η σκέψη αυτή έφυγε γρήγορα από το προσκήνιο, καθώς η αμμοθύελλα πλησίαζε και κάποια πράγματα έπρεπε να εκτελεστούν ταχύτατα. Ο σπόρος της σκέψης έμεινε όμως, κάπου στο βάθος του μυαλού του.

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Η Επαφή



«Νταν, τι κάνεις; Που πας, έτσι βιαστικός;»
Ο Νταν δεν έδωσε καμία σημασία στη φωνή που άκουσε. Εκείνη τη στιγμή, ένιωθε απόλυτα δυστυχισμένος. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να επιστρέψει στο δωμάτιο του, να πιεί κάτι με μεγάλη περιεκτικότητα σε αλκοόλ και εξαφανιστεί από όλο τον κόσμο. Αν δεν φοβόταν το ανελέητο μαρτύριο που θα δέχονταν από τους συμμαθητές του αργότερα, θα ξεσπούσε σε κλάματα.
Η σκύλα… δεν μπορώ να πιστέψω ότι φέρθηκε έτσι! Επαναλάμβανε αυτή την πρόταση συνέχεια μέσα του.
Μέσα του όμως, μια μικρή φωνή του έλεγε πως δεν έφταιγε αυτή, αλλά αυτός ήταν εντελώς ανόητος που είχε θρέψει ελπίδες για αυτό το θέμα. Στα εφηβικά χρόνια, δεν έχει σημασία για τους άλλους αν είσαι ο πιο έξυπνος της τάξης σου, ικανός να έχεις βρει τη λύση σε οποιοδήποτε μαθηματικό πρόβλημα πριν καν οι συμμαθητές σου ξεκινήσουν να το λύνουν.
Όχι. Σημασία έχει το ωραίο σώμα, η κοινωνικότητα και το ύφος που αντιμετωπίζεις τους άλλους γύρω σου. Ένας χαζός αθλητής είναι φυσιολογικό να έχει καλύτερη αντιμετώπιση από μια χοντρή, ατημέλητη και αντικοινωνική ιδιοφυία. Έτσι, μέσα του θα έπρεπε να ξέρει πως κάτι συνέβαινε, όταν η πανέμορφη και κοινωνική συμμαθήτρια του άρχισε να επιχειρεί να τον προσεγγίσει και να δείχνει ενδιαφέρον για αυτόν. Του ζήτησε να καθίσουν στο ίδιο θρανίο. Επέστρεφε μαζί του στο σπίτι μετά το μάθημα. Του είχε πει αν ήθελε να βγουν κανένα απόγευμα μαζί. Έπρεπε να το φανταστεί πως αυτή δεν γινόταν να έχει συγκινηθεί από τα πάρα πολλά κιλά και την υπερβολική ντροπαλότητά του.
Και, όπως αποδείχθηκε νωρίτερα εκείνη την ημέρα, πράγματι δεν είχε συγκινηθεί από αυτά. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν μόνο στις ταινίες, όχι στην πραγματικότητα. Εκείνο το πρωί, είχε διαπιστώσει πως η συγκεκριμένη κοπέλα έκανε αυτά που έκανε, απλά για να προκαλέσει αισθήματα ζήλιας στον πρώην φίλο της.
Μόνο που πριν το διαπιστώσει αυτό, την είχε ερωτευτεί.
Νωρίτερα το πρωί εκείνης της Παρασκευής, επιστράτευσε όλο του το θάρρος ώστε να της εξομολογηθεί τα αισθήματά του. Κι αυτή απάντησε με γέλια.
«Εσένα σε βλέπω σαν αδερφό μου», κατάφερε και του είπε σε ένα μικρό διάλειμμα ανάμεσα στα γέλια της.
Και δυο διαλείμματα αργότερα, είδε αυτή και τον φίλο της να φιλιούνται και ύστερα να  απομακρύνονται προς ένα απόμερο σημείο στην περιοχή του σχολείου. Προφανώς, η προσπάθειά της να του προκαλέσει ζήλια, είχε επιτύχει.
Δεν θυμόταν να έχει νιώσει ποτέ ξανά τόσο απαίσια όσο εκείνη τη στιγμή. Με δυσκολία έμεινε μέχρι την τελευταία ώρα. Με το που χτύπησε το κουδούνι, πήρε τα πράγματά του και έφυγε από το σχολείο. Περιπλανήθηκε για λίγο, ώσπου αποφάσισε πως δεν ήθελε να γυρίζει εδώ κι εκεί. Ίσως να ήταν καλύτερα αν επέστρεφε στο σπίτι του.
Προχωρούσε με γρήγορο βήμα χωρίς να κοιτάζει μπροστά του. Πέρασε έναν δρόμο όταν ο σηματοδότης για τους πεζούς ήταν κόκκινος. Παραλίγο να τον χτυπήσει ένα αυτοκίνητο, αλλά αυτό τον απέφυγε την τελευταία στιγμή. Το αυτοκίνητο σταμάτησε λίγα μέτρα παρακάτω και ο οδηγός του κατέβασε το παράθυρο και κάτι άρχισε να φωνάζει. Ο Νταν κατάλαβε από τον τόνο της φωνής πως τον έβριζε, αλλά δεν έδωσε σημασία. Δεν τον ενδιέφερε ούτε στο ελάχιστο. Με σκυμμένο το κεφάλι συνέχισε να περπατάει προς το σπίτι του.
Δέκα λεπτά αργότερα, διέσχιζε την αυλή του σπιτιού του. Είχε ιδρώσει για τα καλά από το περπάτημα. Η μέρα ήταν ζεστή. Φυσιολογικές καιρικές συνθήκες για τέλη Μαΐου. Τα σκουρόχρωμα ρούχα που φορούσε, όπως συνήθιζε, βοηθούσαν στο να ιδρώσει ακόμη περισσότερο. Το μπλουζάκι του ήταν βρεγμένο σχεδόν σε ολόκληρη την πλάτη του και στο στήθος του.
Μπήκε μέσα στο σπίτι, πήγε στο δωμάτιό του και σωριάστηκε βαριά στο κρεβάτι του. Δεν άλλαξε τα ιδρωμένα ρούχα του. Αν τον έβλεπε η μητέρα του, σίγουρα θα του έκανε παρατήρηση και θα τον γκρίνιαζε μέχρι να φορέσει κάτι στεγνό.
Οι γονείς του δεν ήταν εκεί όμως. Είχαν φύγει από νωρίτερα εκείνη την ημέρα, ώστε να περάσουν το σαββατοκύριακο στο χωριό όπου έμενε η γιαγιά του, εκατόν πενήντα μίλια μακριά. Είχαν πάρει και τις δυο μικρότερες αδερφές του μαζί. Ο Νταν είχε αρνηθεί πεισματικά να τους ακολουθήσει σε ένα μέρος όπου η ύπαρξη ηλεκτρικού ρεύματος θεωρούνταν σαν υψηλή τεχνολογία. Δεν ήταν δυνατό να μείνει τόσες μέρες σε ένα σπίτι όπου δεν θα είχε σύνδεση της προκοπής στο Internet και δεν θα μπορούσε να πάρει τον υπολογιστή και τα παιχνίδια του μαζί.
Τελικά, θεώρησε πως το γεγονός ότι ήταν μόνος στο σπίτι ήταν πολύ ευτυχές. Ο πατέρας του θα έβρισκε αφορμή να του κάνει κήρυγμα για το πως πρέπει να φέρεται ως άνδρας, τώρα που έχει κλείσει τα δεκαεπτά. Οι αδερφές του, δεν θα έχαναν την ευκαιρία να τον ειρωνευτούν.
 Και το τελευταίο που χρειάζονταν ο Νταν εκείνη τη στιγμή, ήταν κηρύγματα και πειράγματα. Ένιωθε ξανά έτοιμος να βάλει τα κλάματα από την πικρία που τον έπνιγε.
Όχι, γαμώτο, δεν θα το κάνω. Δεν αξίζει! Πίεσε τον εαυτό του και καταπολέμησε τη διάθεση για δάκρια. Σκέφτηκε να ανοίξει τον υπολογιστή του και να ασχοληθεί λίγο με το νέο παιχνίδι που αγόρασε τις προάλλες, αλλά απέρριψε και αυτή τη σκέψη.
Ας κάνω λίγη γυμναστική. Προχθές ο ανεγκέφαλος φουσκωτός συμμαθητής μου έλεγε πως με τη γυμναστική εκλύονται κάποιες ουσίες στον εγκέφαλο που ανεβάζουν τη διάθεση. Δεν θυμόταν πως λένε αυτές τις ουσίες, αλλά και τόσα που θυμόταν καλά ήταν για αυτόν. Ας δοκιμάσω να δω αν υπάρχει βάση στα λεγόμενά του, σκέφτηκε με ελπίδα και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Ξάπλωσε ανάσκελα στο πάτωμα και ξεκίνησε να κάνει κοιλιακούς σε γρήγορο ρυθμό.
Ένα τέταρτο αργότερα, ήταν το ίδιο δυστυχισμένος με όσο ήταν όταν ξεκίνησε. Ακόμη χειρότερα, τώρα ένιωθε και πόνους σε διάφορα σημεία του σώματός του. Οι μύες του ήταν ασυνήθιστοι σε προπονήσεις και οι πόνοι ήρθαν φυσιολογικά. Δεν μπορούσε να συνεχίσει περισσότερο, έτσι επέστρεψε στην άνεση του κρεβατιού του.
Κάποια μέρα, θα είμαι κι εγώ αδύνατος κι ωραίος. Κάποια μέρα τα κορίτσια δεν θα μου δίνουν την προσοχή τους μόνο όταν θέλουν να προκαλέσουν ζήλια σε έναν άλλο. Κάποια μέρα
Μέσα του όμως, δεν είχε πραγματική ελπίδα πως αυτή η μέρα ήταν οπουδήποτε στο άμεσο μέλλον.
Έμεινε ξαπλωμένος για πολλή ώρα και κάποια στιγμή συνειδητοποίησε πως είχε αρχίσει να πεινάει πολύ. Μετά από το πρωινό δεν είχε φάει τίποτε. Σηκώθηκε ξανά από το κρεβάτι του και πήγε στην κουζίνα. Μια ωραία μυρωδιά αναδύονταν από τον φούρνο. Άνοιξε το πορτάκι του φούρνου και είδε πως η μητέρα του είχε κάνει τον κόπο και είχε φτιάξει το αγαπημένο του φαγητό πριν φύγει. Ένιωσε συγκινημένος από αυτή την κίνησή της. Σέρβιρε στον εαυτό του μια μεγάλη μερίδα και την έφαγε, χωρίς να έχει πολλή διάθεση. Αυτό που περίσσεψε το έβαλε ξανά στον φούρνο, όπως είχε δει τη μητέρα του να κάνει.
Πήγε στο ψυγείο και το άνοιξε. Είδε πως δεν είχε πολλά πράγματα μέσα. Αυτό που τραβούσε την προσοχή ήταν μια μεγάλη συλλογή από αλουμινένια κουτάκια μπύρας. Ο πατέρας του ήταν τακτικός πότης, ευτυχώς όχι σε τέτοιο επίπεδο ώστε να χαρακτηριστεί αλκοολικός. Πάντως, φρόντιζε να έχει πάντα αρκετή ποσότητα μπύρας στο ψυγείο.
Ο Νταν έμεινε να κοιτάζει τα κουτάκια. Δεν του άρεσε πολύ η γεύση της. Αδυνατούσε να δει τι συγκινούσε τον πατέρα του, τους φίλους και τους συμμαθητές του τόσο πολύ ώστε να καταναλώνουν πολλά λίτρα από αυτό το ποτό την εβδομάδα.
Λένε πως το αλκοόλ σε βοηθάει να ξεχάσεις τους πόνους της καρδιάς. Μήπως να το δοκιμάσω και αυτό;
Χωρίς να το σκεφτεί ιδιαίτερα, πήρε ένα κουτάκι, το άνοιξε και ήπιε μια μεγάλη γουλιά. Ένιωσε να δροσίζεται ευχάριστα καθώς το κρύο ποτό κατέβαινε προς το στομάχι του. Ύστερα από τη ζέστη της ημέρας και την προπόνηση, αυτό το συναίσθημα ήταν καλοδεχούμενο. Άδειασε το πρώτο κουτάκι γρήγορα και πήρε και ένα δεύτερο. Πολύ σύντομα ακολούθησε κι ένα τρίτο.
Μια ώρα αργότερα, είχε σταματήσει να μετράει πόσα κουτάκια είχε πιεί. Το ευχάριστο συναίσθημα που ένιωθε αρχικά είχε περάσει. Είχε αντικατασταθεί από ένα ανακάτεμα στο στομάχι, το οποίο εντείνονταν όσο περνούσε η ώρα. Ζαλίζονταν και το κεφάλι του πονούσε. Αποφάσισε να πάει στο μπάνιο να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του. Έγειρε πάνω στο νιπτήρα για να κρατήσει την ισορροπία του. Το ανακάτεμα έγινε τόσο έντονο που τον ανάγκασε να σκύψει πάνω από τη λεκάνη και να βγάλει τη μπύρα και το μεσημεριανό του.
Έμεινε για αρκετή ώρα μέσα στο μπάνιο. H ζαλάδα που ένιωθε ήταν τόσο έντονη, ώστε να χρειάζεται να στηρίζει τουλάχιστον το ένα χέρι σε κάποιον τοίχο ώστε να καταφέρνει να στέκεται στα πόδια του. Σέρνοντας τα πόδια του, κατάφερε και έφτασε μέχρι το καθιστικό. Σωριάστηκε στον καναπέ. Σκέφτηκε να ανάψει την τηλεόραση για να δει τίποτε εκεί, μήπως και περνώντας η ώρα περάσει η ζαλάδα.
Που είναι το καταραμένο το τηλεκοντρόλ όμως; Η τηλεόραση ήταν στην άλλη άκρη του δωματίου και δεν εμπιστεύονταν την ισορροπία του αρκετά ώστε να περπατήσει μέχρι εκεί και να την ανάψει με το χέρι. H μητέρα του θα γινόταν έξαλλη αν επέστρεφε και ανακάλυπτε πως είχε γίνει κάποια ζημιά. Ήδη θα είχε να αντιμετωπίσει τον πατέρα του για το θέμα με τις μπύρες και ήλπιζε στη συμπαράστασή της. Αλλά αν έσπαγε οτιδήποτε, δεν υπήρχε περίπτωση να αποφύγει μια αυστηρή τιμωρία.
Πρέπει να βρω το τηλεκοντρόλ.
Ξεκίνησε να κοιτάζει τριγύρω, ελπίζοντας να μην είναι μακριά από το σημείο όπου κάθονταν. Δεν το εντόπισε πουθενά. Το ξύλινο τραπέζι που ήταν μπροστά από τον καναπέ, είχε στην κάτω πλευρά μια σειρά από συρτάρια. Ίσως η μητέρα του το είχε τοποθετήσει εκεί πριν αναχωρήσει. Άνοιξε το πάνω συρτάρι και είδε πως αυτό είχε μέσα μόνο περιοδικά. Το έκλεισε και άνοιξε το κάτω συρτάρι. Μέσα σε αυτό, υπήρχε μόνο ένα αντικείμενο. Έμεινε για λίγο να το κοιτάζει.
Το αντικείμενο ήταν ένας ξύλινος πίνακας. Στο κέντρο του, σε δυο σειρές υπήρχαν όλα τα γράμματα της αλφαβήτου. Πάνω στα γράμματα, υπήρχε ένας μικρό κομμάτι από σκουρόχρωμο ξύλο, που είχε το σχήμα καρδιάς και στο κέντρο του είχε μια τρύπα. Στην κάτω πλευρά, οι αριθμοί από το μηδέν μέχρι το εννιά. Αριστερά και δεξιά στην πάνω πλευρά, υπήρχαν οι λέξεις «ΝΑΙ» και «ΟΧΙ». Στο κέντρο, υπήρχε γραμμένη η λέξη «OUIJA». Όπως του είχε πει η μητέρα του, αυτό ήταν το όνομα του συγκεκριμένου τύπου πίνακα και η χρήση του ήταν για επίκληση πνευμάτων από τον άλλο κόσμο και την επικοινωνία με αυτά.
Αυτό ήταν το τελευταίο και το πιο περίεργο από τα πολλά περίεργα χόμπι που είχε η μητέρα του κατά καιρούς. Άρχισε να ασχολείται με αυτό από τότε που είχε ξεκινήσει να κάνει παρέα με την ηλικιωμένη γυναίκα που είχε μετακομίσει στο γειτονικό σπίτι. Αυτό είχε συμβεί δυο μήνες νωρίτερα. Πολλές φορές, τα βράδια είχε μαζευτεί μια παρέα γυναικών της γειτονιάς και προσπαθούσαν να καλέσουνε πνεύματα και να μάθουνε το μέλλον ή οτιδήποτε άλλο μυστικό θα τους μετέφεραν τα πνεύματα αυτά.
Ο πατέρας του θεωρούσε γελοία αυτή την ενασχόληση και δεν έχανε ευκαιρία να το λέει στη σύζυγό του. Ο Νταν δεν ήταν τόσο σίγουρος όμως. Ένα βράδυ, είχε παρακολουθήσει μια συνάντηση της παρέας αυτής και είχε δει πράγματα που δεν μπορούσε να τα εξηγήσει.
Ή απλά δεν έβλεπα καλά εκείνη τη στιγμή. Ή ήμουν νυσταγμένος. Όπως και να έχει, δεν μπορώ να αρνηθώ τα ανεξήγητα γεγονότα που είδα εκείνο το βράδυ, σκέφτηκε, καθώς άπλωνε τα χέρια και έβγαζε τον πίνακα Ouija από το συρτάρι. Τον ακούμπησε στο τραπέζι. Το ξύλο ήταν λεπτό και ελαφρύ. Όταν είχε ρωτήσει τη μητέρα του πως υποτίθεται πως λειτουργεί, του είχε πει πως τα μέλη της παρέας (της «συνεδρίας» ήταν η λέξη που είχε χρησιμοποιήσει ακριβώς) ακουμπούσαν το μικρότερο κομμάτι ξύλου και τα πνεύματα το μετακινούσαν πάνω στον πίνακα. Πάνω από ένα γράμμα τη φορά, σχηματίζοντας σταδιακά λέξεις και προτάσεις. Όταν ο Νταν της είχε πει πως θεωρούσε τα λεγόμενά της εντελώς κουτά, είχε θυμώσει πάρα πολύ. Τον μάλωσε και του είπε πως ό, τι κι αν έλεγε αυτός, το αντικείμενο αυτό ήταν πανίσχυρο. Οπωσδήποτε δεν ήταν κάτι που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις ως αντικείμενο ειρωνείας και αστείων. Στο τέλος εκείνης της κουβέντας, τον είχε προειδοποιήσει να μην παρακολουθεί τις συναντήσεις τους και τόνισε με έμφαση να μην επιχειρήσει ποτέ να χρησιμοποιήσει τον πίνακα μόνος του.
Η δυσπιστία του Νταν πως υπήρχε οτιδήποτε το υπερφυσικό ήταν μεγάλη ούτως ή άλλως και εκείνη τη στιγμή, η ζαλάδα από τις μπύρες που είχε πιεί τον έκαναν να νιώθει πως δεν φοβάται τίποτε. Έπιασε το κομμάτι ξύλο με το δεξί του χέρι και άρχισε να το κουνάει πάνω στον πίνακα, αριστερά δεξιά και πάνω κάτω.
«Ωωωωωωωωωωωω παντοδύναμα πνεύματα, που είστε; Φανερωθείτε σε μένα και πείτε μου όλα τα μυστικά που ξέρετε! Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν μου λέγατε ποια ομάδα θα κερδίσει το πρωτάθλημα στο μπέιζμπολ φέτος!!» φώναζε γελώντας, διασκεδάζοντας με τη ματαιότητα του όλου θέματος. «Ή έστω, να μου φανερώσετε τα θέματα του γραπτού τεστ που σκοπεύει να μας βάλει ο κύριος Γκραντ τη Δευτέρα, που νομίζει πως δεν το καταλάβαμε και θα είναι απροειδοποίητο!» συμπλήρωσε στη συνέχεια.
Δυο λεπτά αργότερα, είχε ήδη βαρεθεί να κουνάει άσκοπα το κομμάτι ξύλου εδώ κι εκεί. Ήταν έτοιμος να τα παρατήσει και να επαναφέρει τον πίνακα στο συρτάρι όπου τον είχε βρει. Τότε, το κομμάτι ξύλο, και μαζί και το χέρι του, κινήθηκε μόνο του. Πήγε πρώτα στην αριστερή πλευρά του πίνακα και ύστερα στη δεξιά. Το στόμα του Νταν άνοιξε από την έκπληξη.
Διάολε, δεν το έκανα εγώ αυτό! σκέφτηκε.
«Είναι κάποιος άλλος εδώ τώρα, μαζί μου;» ρώτησε, με τη φωνή του να τρέμει από την έκπληξη.
Χωρίς να ασκήσει δύναμη στο κομμάτι ξύλο, αυτό μετακινήθηκε ξανά και στάθηκε στο σημείο όπου η τρύπα του ήταν πάνω από τη λέξη «ΝΑΙ» του πίνακα. Η έκπληξη του Νταν άρχισε να μετατρέπεται σε ενθουσιασμό. Τελικά η μητέρα του είχε δίκιο!
Ενώ σκέφτονταν τι ερώτηση να κάνει στο πνεύμα που προφανώς είχε εμφανιστεί, το κομμάτι ξύλο άρχισε να μετακινείται ξανά, αυτή τη φορά στην περιοχή όπου ήταν γραμμένα τα γράμματα. Σταματούσε με την τρύπα πάνω από ένα γράμμα για ένα δευτερόλεπτο και ύστερα συνέχιζε στο επόμενο. Ο Νταν παρακολουθούσε με το στόμα ακόμη ανοιχτό τις λέξεις που είχαν σχηματιστεί, όταν τελικά το ξύλο σταμάτησε να κινείται.

ΣΕ ΘΕΛΩ

«Τι εννοείς, με θέλεις;» ρώτησε ο Νταν, αυτή τη φορά νιώθοντας ελαφρώς ανήσυχος. Το ξύλο ξανάρχισε να κινείται πάνω από τα γράμματα. Όταν σταμάτησε, είχαν σχηματιστεί νέες λέξεις.

ΠΕΣ ΝΑΙ

«Σε τι να πω ναι;»

ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΕΣ ΝΑΙ ΑΣΕ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ

«Τι εννοείς; Τι θέλεις από μένα;»

ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΕΣ ΝΑΙ ΑΣΕ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΤΩΡΑ ΤΩΡΑ

H ανησυχία του Νταν μετατράπηκε σε τρόμο. Δεν διασκέδαζε πια. Επιχείρησε να απομακρύνει το χέρι του από τον ξύλινο δείκτη, αλλά ο τρόμος του πολλαπλασιάστηκε όταν είδε πως αυτό ήταν αδύνατο. Το χέρι του παρέμενε σαν κολλημένο πάνω του. Έβαλε όλη του τη δύναμη αλλά δεν μπορούσε να απομακρυνθεί από αυτό το καταραμένο πράγμα.
Το ξύλο κινούνταν σε δαιμονιώδη ρυθμό πια. Δεν σταματούσε πάνω από μισό δευτερόλεπτο σε κάθε γράμμα, αλλά ο Νταν δεν χρειάζονταν πια να κοιτάζει τις λέξεις που σχηματίζονταν, μιας και ήταν συνέχεια οι ίδιες:

ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΕΣ ΝΑΙ

ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΕΣ ΝΑΙ

Μια ιδέα σχηματίστηκε στο μυαλό του Νταν, παρά τον τρόμο που ένιωθε.
«Σε τι να πω ναι; Τι θα γίνει αν το πω;» είπε με τη φωνή του να τρέμει.
Ξαφνικά το σπίτι του, το καθιστικό και ο πίνακας ouija εξαφανίστηκαν από μπροστά του. Βρίσκονταν σε έναν μακρύ διάδρομο που φωτίζονταν άπλετα από μια σειρά φωτιστικών αλογόνου στο ταβάνι. Μπροστά του υπήρχε μια πόρτα. Ένας απροσδιόριστος θόρυβος ακούγονταν από την άλλη πλευρά, αλλά ήταν υπερβολικά σιγανός για να τον αναγνωρίσει. Γύρισε πίσω του και είδε πως πέντε μέτρα μακριά, τα φώτα έσβηναν και ο διάδρομος σκοτείνιαζε.
Έμεινε για λίγη ώρα ακίνητος, προσπαθώντας να καταλάβει τι έγινε και πως βρέθηκε εκεί. Τελικά δεν του ήρθε κάποια ιδέα και αποφάσισε να πάει στην πόρτα και να την ανοίξει, ώστε να δει τι προκαλούσε τον θόρυβο που άκουγε από την άλλη πλευρά. Ίσως και να υπήρχε κάποια ένδειξη που θα τον βοηθήσει να βγάλει κάποια άκρη.
Ξεκίνησε να προχωράει με αργά και διστακτικά βήματα. Παρά το δισταγμό του, αισθάνονταν  μια ανεξήγητη έλλειψη φόβου. Ο τρόμος που είχε νιώσει με την επαφή που είχε μέσω του πίνακα Ouija είχε εξαφανιστεί. Τον είχε αντικαταστήσει περιέργεια κι ένα συναίσθημα πως βρισκόταν ακριβώς εκεί που θα έπρεπε.
Λίγο πριν φτάσει στην πόρτα, στην αριστερή πλευρά του διαδρόμου υπήρχε ένας καθρέφτης. Ο Νταν κοίταξε μηχανικά με την άκρη του ματιού του, έκανε δυο βήματα ακόμη και κοκάλωσε. Έκανε δυο βήματα πίσω και γύρισε αργά το κεφάλι του προς την πλευρά του καθρέφτη, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει αυτό που έβλεπε.
Αντίκριζε τον εαυτό του, να φοράει ανοιχτόχρωμα ρούχα και να έχει τα μαλλιά του πιασμένα σε κοτσίδα πίσω από το κεφάλι του. Στο πρόσωπό του δεν υπήρχε ίχνος από την ακμή που τον ταλαιπωρούσε από την αρχή της εφηβείας. Αλλά την έκπληξή του δεν την είχαν προκαλέσει τα ρούχα του ή τα μαλλιά του, αλλά το σώμα του.
Το είδωλο το οποίο αντίκριζε εκείνη τη στιγμή φαινότανε τουλάχιστον είκοσι κιλά ελαφρύτερο από αυτό που είχε συνηθίσει να βλέπει από τότε που μπήκε στην εφηβεία. Γύρισε το σώμα του στο πλάι και αντίκρισε το προφίλ του στην πιο αδύνατη κατάσταση που το είχε δει ποτέ του, από τότε που άρχισε να παίρνει βάρος όταν ήταν δέκα χρονών. Μπορούσε σχεδόν να διακρίνει τους μύες της κοιλιάς του μέσα από το μπλουζάκι του. Οι πλάτες του φαίνονταν πλατιές και το στήθος του σφικτό.
Μάλλον θα είναι κάποιος από τους καθρέφτες που έχουν στα δωμάτια του τρόμου στα λούνα παρκ. Αυτοί που παραμορφώνουν τα είδωλα αυτών που τους κοιτάζουν και τους κάνουν να φαίνονται ψηλοί, αδύνατοι, χοντροί, με τεράστια κεφάλια.
Ένα βλέμμα του προς το πάτωμα όμως, τον έκανε να διαπιστώσει πως δεν ήταν παραμορφωμένη η αντανάκλαση που έβλεπε. Πράγματι το σώμα του ήταν αδυνατισμένο. Ο Νταν δεν μπορούσε να το εξηγήσει, όπως κι όλα τα υπόλοιπα που συνέβαιναν τα τελευταία λεπτά. Ήταν πράγματι μόνο λεπτά που είχαν περάσει; Δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα και δεν τον ένοιαζε. Ό, τι κι αν είχε συμβεί, αυτό που έβλεπε μπροστά του ήταν μια εικόνα βγαλμένη από τα όνειρά του.
Διάολε, είμαι σα μοντέλο! Σα να είμαι έτοιμος για φωτογράφιση εξώφυλλο περιοδικού!
To χαμόγελό του έφτασε σχεδόν μέχρι τα αυτιά. Προχώρησε με αυτοπεποίθηση προς την πόρτα. Άπλωσε το χέρι του προς στο πόμολο, αλλά ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν το ακουμπήσει, η πόρτα άνοιξε. Αμέσως κάποιος όρμησε πάνω του. Δεν πρόλαβε να αντιδράσει, όταν αυτός ο κάποιος τον αγκάλιασε και τον φίλησε με πάθος στο στόμα. Σα χαμένος, νιώθοντας τα γόνατά του να λυγίζουν, ανταπέδωσε το φιλί.
Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα, το πρόσωπο που του είχε ορμήσει σταμάτησε να τον φιλάει. Έκανε το κεφάλι της μερικά εκατοστά πίσω και τον κοίταξε. Ο Νταν ένιωσε το σαγόνι του να ανοίγει όσο ήταν δυνατό από την έκπληξη. Η κοπέλα που είχε μπροστά του ήταν η συμμαθήτριά που του είχε προκαλέσει τόση στεναχώρια, νωρίτερα εκείνη την ημέρα.
Είναι πράγματι όμως η ίδια μέρα; Τι συμβαίνει; Που βρίσκομαι; αναρωτήθηκε, νιώθοντας ξανά τους πρώτους σπόρους του τρόμου να φυτρώνουν μέσα του.
«Αγάπη μου, γιατί άργησες; Είναι στημένοι εδώ και ώρα και σε περιμένουν. Ανυπομονούν να σε δουν», του είπε η κοπέλα, χαμογελώντας πλατιά. Τα μάτια της φαίνονταν να λάμπουν.
Αγάπη μου; Με είπε αγάπη της;
«Ποιος με περιμένει; Γιατί;» κατάφερε να ψελλίσει.
Η κοπέλα συνέχισε να χαμογελάει αλλά δεν απάντησε. Τον άφησε από την αγκαλιά της και έκανε δυο βήματα προς τα πίσω και στο πλάι. Ο Νταν κατάφερε και ξεκόλλησε τα μάτια του από πάνω της και κοίταξε τριγύρω. Αναγνώρισε τι ήταν ο χώρος όπου βρισκόταν.
Ήταν ανεβασμένος σε μια σκηνή. Καθώς το συνειδητοποίησε, παρατήρησε πως ο ήχος που άκουγε νωρίτερα, όταν ήταν στον διάδρομο, τώρα είχε δυναμώσει. Ύστερα από ένα δευτερόλεπτο, κατάλαβε τι ήταν.
Είναι ο ήχος από τις μπερδεμένες ομιλίες μιας μεγάλης συγκέντρωσης από ανθρώπους. Βρίσκονται κάτω από τη σκηνή κι εγώ είμαι πάνω της, σκέφτηκε με ξαφνικό πανικό. Η ντροπαλότητά του επικράτησε και έστριψε προς τον διάδρομο με σκοπό να κρυφτεί.
Πριν προλάβει να κάνει ένα βήμα, ένας προβολέας τον φώτισε. Η αλλαγή στο φωτισμό ήταν τόσο απότομη, ώστε τα μάτια του στιγμιαία διαμαρτυρήθηκαν. Το σώμα του φωτίστηκε κι από δεύτερο προβολέα και πολύ σύντομα, μια ολόκληρη σειρά έριχναν τα φώτα τους πάνω του. Ο ήχος που άκουγε μπροστά του σταμάτησε. Και ύστερα, το πλήθος που είχε στα πόδια του, άρχισε να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του.
«ΝΤΑΝ! ΝΤΑΝ! ΝΤΑΝ!»
Ο Νταν κοιτούσε και άκουγε σα χαμένος. Είχε αρχίσει να ιδρώνει από τη νευρικότητα και από τη θερμότητα που προκαλούσε το φως από τους προβολείς. Στράφηκε στα αριστερά του και είδε τη συμμαθήτριά του να τον κοιτάζει ενθαρρυντικά. Κοίταξε ξανά προς το ακροατήριο. Το ακροατήριό του. Ακόμη δεν καταλάβαινε τι είχε γίνει, αλλά ήταν καλό.
Υπερβολικά καλό για να είναι αληθινό, του δημιουργήθηκε ξαφνικά μια σκέψη.
Ακόμη δεν είναι αληθινό. Είναι απλά μια εικόνα του τι σε περιμένει αν δεχθείς. Όλη η δόξα του κόσμου θα είναι δική σου, άκουσε μια φωνή μέσα στο μυαλό του. Ένα σύγκρυο διέτρεξε το κορμί του Νταν. Παρά την ευχάριστη εικόνα που αντίκριζε, το συναίσθημα πως κάτι ήταν τρομερά λάθος επανήλθε με ένταση.
Και ποιο θα είναι το αντάλλαγμα που θα μου ζητηθεί ώστε να γίνουν όλα αυτά; σκέφτηκε.
Το αντάλλαγμά μου είναι να με αφήσεις να μπω μέσα σου. Είναι μικρό μπροστά σε αυτά που έχω να σου προσφέρω. Μαζί θα κυριεύσουμε τον κόσμο, απάντησε η φωνή.
Μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν, σκέφτηκε καθώς θυμήθηκε την αγαπημένη προσευχή της μικρής του αδελφής. Ποιος είσαι; Είσαι το κακό;
Όχι Κακό. Χάος. Περιμένω να δεχθείς. Η άγνωστη φωνή που του μιλούσε είχε αρχίσει να ακούγεται ανυπόμονη.
Κι αν αρνηθώ; Απλά θα επιστρέψω στο σπίτι μου και τέλος;
Ο κόσμος που φώναζε το όνομά του σιώπησε. Η σκηνή εξαφανίστηκε. Βρέθηκε σε έναν υπαίθριο χώρο, κοντά στην είσοδο από ένα μεγάλο ξύλινο σπίτι. Τα πάντα γύρω του, ακόμη και το γρασίδι, φαινότανε κόκκινα. Υπέθεσε πως το κόκκινο χρώμα οφείλονταν σε τεχνητό φωτισμό, αλλά μια ματιά ψηλά του έδειξε την αλήθεια. Ο ήλιος ήταν αυτός που φώτιζε τα πάντα κόκκινα.
Ο Νταν θυμόταν φυσικά εκείνο το συμβάν τρία χρόνια νωρίτερα, όταν όλος ο κόσμος είχε αναστατωθεί από την είδηση πως ο ήλιος για λίγη ώρα είχε αλλάξει χρώμα και είχε εμφανιστεί κόκκινος. Ο ίδιος δεν το είχε παρατηρήσει, μιας και όταν συνέβη ήταν νυχτερινή ώρα στον τόπο του. Το φαινόμενο είχε διαρκέσει γύρω στα τριάντα δευτερόλεπτα και ύστερα το χρώμα του είχε επανέλθει στο φυσιολογικό. Κανείς δεν κατάφερε να δώσει πειστική απάντηση για το τι συνέβη εκείνη την ώρα.
Πάντως συνέβη στα αλήθεια. Το είδαν εκατομμύρια κόσμος και καταγράφηκε και σε πολλά μέσα. Και, ό, τι κι αν ήταν, συμβαίνει και στην πραγματικότητα που είμαι τώρα. Αλλά τι μπορεί να είναι;.
Σταμάτησε να αναλογίζεται το φαινόμενο, όταν άκουσε μια κραυγή τρόμου από κάπου εκεί κοντά. Μια μεσόκοπη γυναίκα εμφανίστηκε από πίσω από το ξύλινο σπίτι. Έδινε την εντύπωση πως προσπαθούσε να ξεφύγει από κάτι, ήταν λαχανιασμένη και κοιτούσε συνεχώς πίσω. Είχε μια μεγάλη πληγή στην αριστερή της γάμπα και το αίμα έτρεχε άφθονο.
Είναι τραυματισμένη και χρειάζεται τη βοήθειά μου! σκέφτηκε ο Νταν ξεκίνησε να βαδίζει προς το μέρος της για να τη βοηθήσει. Η γυναίκα τον κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απελπισία και ύστερα γύρισε το βλέμμα της πίσω. Τα μάτια της γούρλωσαν και ούρλιαξε ξανά. Μια ομάδα από πέντε ή έξι ζωάκια που ήταν άγνωστα στον Νταν εμφανίστηκαν πίσω της και όρμησαν πάνω της. Η γυναίκα πρόλαβε να κάνει άλλα δυο βήματα όταν τα ζωάκια την έφτασαν και ξεκίνησαν να τη δαγκώνουνε με δόντια που στο Νταν φανήκανε υπερβολικά μεγάλα. Η γυναίκα έπεσε στο έδαφος ουρλιάζοντας. Ακόμη περισσότερα από τα ζωάκια εμφανίστηκαν και ανέβηκαν στην πλάτη της. Το ουρλιαχτό συνεχίστηκε για ένα δευτερόλεπτο ακόμη και ύστερα σταμάτησε. Το σώμα της γυναίκας ήταν πια καλυμμένο από τα ζωάκια και μικροί πίδακες από κάποιο υγρό πετάγονταν σποραδικά. Ο Νταν δεν είχε καμία αμφιβολία πως το υγρό ήταν αίμα.
Ένιωθε τεράστια φρίκη με αυτό που έβλεπε. Χωρίς να το καταλάβει, άνοιξε το στόμα κι έβγαλε μια κραυγή. Τα ζωάκια που ήταν πάνω και γύρω από το άψυχο σώμα της γυναίκας γύρισαν όλα προς το μέρος του. Δυο από αυτά ξεκίνησαν να περπατάνε προς το μέρος του και τα ακολούθησαν και τα υπόλοιπα. Κινούνταν πολύ γρήγορα με τα οκτώ λεπτά τους ποδαράκια. Τα πρώτα άνοιξαν το στόμα τους και του έδειξαν τα δόντια τους. Ο Νταν έκανε μεταβολή με σκοπό να τρέξει μακριά από τα τέρατα που έβλεπε. Αλλά όταν ολοκλήρωσε την κίνησή του έμεινε ακίνητος.
Είχε παγώσει από αυτό που αντίκριζε. Μπροστά του, όσο έφτανε το βλέμμα του, απλώνονταν μια ορδή από αυτά τα μικρά αλλά θανατηφόρα τέρατα. Δεν μπορούσε να υπολογίσει τον αριθμό τους, αλλά ήταν πολλά. Χιλιάδες.
Όχι, όχι απλά χιλιάδες. Εκατομμύρια;
Τα τέρατα τον πλησιάζανε, αργά αλλά σταθερά. Ο Νταν έμενε κοκαλωμένος.
Τώρα ξέρεις τι παίζεται. Πες μου το ναι και μαζί θα βασιλεύσουμε στη γη. Αρνήσου με και αυτό σε περιμένει. Βασανιστικός θάνατος μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους, όταν επιστρέψω, είπε η φωνή που είχε ακούσει και νωρίτερα.
Κάθε ένστικτο του Νταν έλεγε πως δεν έπρεπε να αποδεχθεί τη φωνή αυτού του όντος. Και όμως, ο πειρασμός ήταν υπερβολικά μεγάλος. Η εικόνα του πάνω στη σκηνή, με τον κόσμο να τον αποθεώνει και τον ανεκπλήρωτο έρωτά του να τον φιλάει και να τον αποκαλεί «αγάπη μου» του άρεσε πολύ. Θα έδινε πολλά για τη δυνατότητα να ζήσει αυτή την σκηνή και στην πραγματικότητα.
Τα πάντα ξαφνικά σκοτείνιασαν. Ο Νταν έκλεισε σφιχτά τα μάτια του. Όταν τα άνοιξε ξανά, βρισκόταν ξανά στο καθιστικό του σπιτιού του, καθισμένος στον καναπέ του. Ο πίνακας Ouija ήταν στο τραπεζάκι μπροστά του και ο ξύλινος δείκτης με το σχήμα καρδιάς ήταν κάτω από το χέρι του. Η τρύπα του ήταν ανάμεσα στις ενδείξεις «ΝΑΙ» και «ΟΧΙ». Όλα ήταν όπως πριν ξεκινήσει να πειραματίζεται με αυτό το καταραμένο πράγμα.
Θυμήθηκε πως πριν από τα νοητικά ταξίδια που του είχε επιβάλλει η οντότητα με την οποία είχε έρθει σε επαφή, το χέρι του παρέμενε κολλημένο στον δείκτη, αδύναμο να μετακινηθεί. Διστακτικά, δοκίμασε ξανά να το ανασηκώσει και αυτή τη φορά το κατάφερε χωρίς πρόβλημα. Ό, τι κι αν του είχε συμβεί, είχε πια τελειώσει.
Ένιωσε μια περίεργη αίσθηση κάτω από τη μέση του. Κοίταξε προς τα κάτω και είδε πως σε κάποια στιγμή της εμπειρίας του τα είχε κάνει επάνω του. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα για τα τεντωμένα νεύρα του. Άρχισε να κλαίει με λυγμούς και έφυγε τρέχοντας προς το μπάνιο.