Έρημη Πόλη: Κεφάλαιο 20ο

Ο άνδρας κατεβάζει το κεφάλι. Μένει σε αυτή τη θέση να σκέφτεται για αρκετή ώρα. Φαίνεται σαν να μην είναι σίγουρος για πως να ξεκινήσει. Αποφασίζω να τον βοηθήσω κάνοντας μια ερώτηση. Έτσι, θα επιβεβαιώσω αν μια υποψία που έχω εδώ και πολλή ώρα είναι πραγματική.

Ή θα επιβεβαιώσω πως είμαι παρανοϊκός. Σίγουρα ίσχυε το ένα από τα δυο.

«Το μέρος που είμαστε τώρα», ξεκινάω να λέω και παρατηρώ πως σηκώνει το κεφάλι του και κοιτάζει προς το μέρος μου με ενδιαφέρον. Αυτό με εμψυχώνει για να συνεχίσω. «Αυτό το μέρος εδώ, όλα… θα ακουστεί τρελό, αλλά νομίζω πως δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα». Τον βλέπω πως συνεχίζει να με κοιτάζει χωρίς να μιλάει.

«Εννοώ, πως τα αναγνωρίζω και ξέρω πως υπάρχουν. Αλλά πιστεύω πως δεν είμαι εδώ στην πραγματικότητα».

Ο τύπος χαμογελάει ξανά με αυτό το απαίσιο χαμόγελό του και το δόντι του που λείπει.

«Πολύ παρατηρητικό εκ μέρους σου. Συγχαρητήρια, έχεις καταλάβει σωστά. Νομίζω πως οι πιο πολλοί στη θέση σου δεν θα είχαν καταλάβει τίποτα ακόμη», μου λέει με επαινετικό ύφος.

Ξαφνικά, νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πολύ γρήγορα. Παρά το ότι εδώ και ώρα ένιωθα σίγουρος πως αυτό είναι αλήθεια, η επιβεβαίωση με συγκλόνισε. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, σε μια προσπάθεια να ηρεμήσω.

«Και που βρίσκομαι – βρισκόμαστε τότε;» ρωτάω. Αν και νιώθω πως γνωρίζω την απάντηση και αυτής της ερώτησης.

«Στην πραγματικότητα, και οι δυο σας – » λέει, κοιτώντας εναλλάξ εμένα και τη Μαρία, «αυτή τη στιγμή βρίσκεστε ναρκωμένοι σε δυο μικρά σκοτεινά δωμάτια, σε ένα κτήριο που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας».

Ακούω τη Μαρία να βγάζει έναν μικρό ήχο. Την κοιτάζω και βλέπω πως κοιτάζει τον άνδρα με ορθάνοιχτα μάτια και τρομοκρατημένο βλέμμα.

Υποθέτω πως και το δικό μου βλέμμα θα φαίνεται παρόμοιο σε κάποιον παρατηρητή.

«Το γραφείο όπου είχα πάει για εκείνη την καταραμένη συνέντευξη», συμπεραίνω και τον βλέπω να γνέφει καταφατικά.

«Αλλά πως, γιατί γίνονται όλα αυτά;» ρωτάω και σηκώνω τα χέρια μου, δείχνοντας τριγύρω. «Ποιον σκοπό εξυπηρετούν;»

Ο τύπος κοιτάζει τριγύρω. Το βλέμμα του στάθηκε για λίγο στην εκκλησία, στο ρυάκι, στο παγκάκι. Ύστερα στρέφει ξανά την προσοχή του στη Μαρία και σε μένα.

«Ο χώρος στον οποίο βρισκόμαστε είναι μια εξομοίωση υπολογιστή. Μην απορείς για την τελειότητά της, βασίζεται σε τεχνολογία την οποία το ευρύ κοινό θα γνωρίσει σε αρκετά χρόνια από τώρα», είπε, βλέποντας το βλέμμα που του έριξα και προλαβαίνοντας τις ερωτήσεις μου. «Τα σώματά σας είναι ναρκωμένα και ακίνητα, αλλά τα μυαλά σας είναι μέσα στην εξομοίωση και τη ζούνε. Η εξομοίωση στέλνει ερεθίσματα στον εγκέφαλό σας και εσείς τα αντιλαμβάνεστε ως ερεθίσματα που προέρχονται από τις πέντε αισθήσεις σας. Υπάρχουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας που περιγράφουν το ίδιο πράγμα, αν αυτό σε βοηθήσει να καταλάβεις περί τίνος μιλάω».

Γνέφω καταφατικά. Πράγματι κατάλαβα την έννοια στην οποία αναφέρθηκε.

«Ποιος ο σκοπός όμως;» ρωτάω. «Δεν πιστεύω να έγινε κάποιος πόλεμος μεταξύ ανθρώπων και μηχανών, να κερδίσανε οι μηχανές και να μας έχουν υποδουλώσει!»

«Φυσικά και όχι!» λέει ο τύπος και τον πιάνουν ξανά τα γέλια. Σύντομα ηρεμεί ξανά και συνεχίζει να μιλάει. «Όχι, ο κόσμος συνεχίζει κανονικά. Έχουν περάσει μόνο δυο μέρες από τότε που σε κυνηγούσα στο κέντρο της Αθήνας για να σου δώσω εκείνο το αντικείμενο».

Η τελευταία πρόταση μου δημιουργεί νέες ερωτήσεις, αλλά αποφασίζω να τις κρατήσω για αργότερα.

«Στην πραγματικότητα, η εξομοίωση αυτή εξυπηρετεί όχι έναν, αλλά δυο σκοπούς. Ο πρώτος και κυριότερος σκοπός, είναι πως αποτελεί μέλος ενός πειράματος», συνέχισε.

«Πείραμα; Τι είδους πείραμα;» ρωτάω.

«Σκοπός του πειράματος είναι η μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς, σε πρωτόγνωρες αλλά ελεγχόμενες συνθήκες. Τα πειραματόζωα δεν γνωρίζουν πως είναι σε πείραμα και συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά. Δηλαδή, όσο κανονικά τους επιτρέπεται. Αυτοί που κάνουν το πείραμα, ανά τακτά χρονικά διαστήματα τους βάζουν νέες προκλήσεις και οι αντιδράσεις των πειραματόζωων παρακολουθούνται και ελέγχονται».

Με αυτή την αποκάλυψη ανατριχιάζω, καθώς θυμάμαι πως χθες είχα παρομοιάσει την κατάστασή μου με αυτή ενός ποντικιού χαμένου σε έναν λαβύρινθο, με μια ομάδα από περίεργους επιστήμονες να το κοιτάζουν από ψηλά.

Πόσο δίκιο είχα, τελικά!

Σύντομα ανακτώ την ψυχραιμία μου. Θέλω να μάθω ακόμη περισσότερα.

«Και ο δεύτερος σκοπός; Ποιος είναι;»

«Τα χρήματα. Υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνουν, και μάλιστα αδρά, για να παρακολουθούν τη ζωή των πειραματόζωων μέσα στον εικονικούς κόσμους. Σε αυτούς, αυτό που βλέπουν μοιάζει με μια ταινία δράσης, μόνο που οι πρωταγωνιστές της ταινίας αυτής πιστεύουν πως τα ζούνε στ’ αλήθεια. Φαίνεται πως αυτό τους προσφέρει συγκινήσεις που ο κινηματογράφος δε μπορεί να πλησιάσει. Είναι μια πολύ επικερδής εταιρεία, να το ξέρεις. Και πολύ ισχυρή, επίσης».

Νιώθω την καχυποψία να φουντώνει μέσα μου. «Εσύ πως τα ξέρεις όλα αυτά, αλήθεια; Πως βρέθηκες εδώ μέσα; Πως μπορείς να μου αποδείξεις πως δεν είσαι κάποιο τέχνασμα αυτών που ελέγχουν τον κόσμο εδώ;» ρωτάω.

Ο τύπος σηκώνει τα χέρια του ψηλά. «Στην πραγματικότητα, δεν μπορώ να σου αποδείξω τίποτε», παραδέχεται. «Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να σου πω τα γεγονότα όπως τα ξέρω και να σε συμβουλεύσω. Εσύ θα αποφασίσεις αν θα ακολουθήσεις τις συμβουλές μου ή όχι».

Δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από αυτή την απάντησή του, αλλά δε διακρίνω να έχω και κάποια άλλη επιλογή. Δεν μιλάω, απλά του κάνω νόημα να συνεχίσει.

«Όσον αφορά την πρώτη ερώτησή σου, το ξέρω γιατί πρόσφατα στο παρελθόν βρέθηκα στην ίδια θέση με σένα. Η Αθήνα δεν είναι το πρώτο μέρος όπου αυτοί οι άνθρωποι έστησαν αυτή την επιχείρηση. Έχουν διαλέξει διάφορα μέρη στο κόσμο, με προτίμηση χώρες που έχουν μεγάλη ανεργία και φτώχεια. Και σε ένα μέρος, με είχαν και μένα ως πειραματόζωο».

«Εσύ όμως, κατάφερες να ξεφύγεις από το πείραμά σου», συμπέρανα.

«Ναι, ήμουν τυχερός. Ήμουν από τα πρώτα πειράματα και η εξομοίωση εμφάνιζε αρκετά σφάλματα. Επιφάνειες χωρίς κάποια υφή που εμφανίζονταν απλά μαύρες, ήχοι που είναι λανθασμένοι, τέτοια πράγματα. Ήταν εύκολο να καταλάβεις πως κάτι πάει στραβά με τον κόσμο γύρω σου. Και ήμουν διπλά τυχερός, αφού οφείλω την ελευθερία μου σε μια διακοπή ρεύματος στο κτήριο όπου με φυλούσαν. Η έλλειψη ηλεκτρισμού σταμάτησε την εξομοίωση και επανήλθα στον πραγματικό κόσμο, και τα σφάλματα που παρουσιάζονταν με βοήθησαν στο να καταλάβω την αλήθεια».

Έμεινα για λίγο, να σκέφτομαι τα λόγια του. «Αν έχουν έτσι τα πράγματα, αληθινά ήσουν πολύ τυχερός που έτυχαν αυτά και τους ξέφυγες».

Ο άνδρας χαμογέλασε και έγνεψε καταφατικά. «Το ξέρω. Και αφού ξύπνησα, κατάφερα να αποδράσω και από το κτήριο όπου με κρατούσαν. Αυτό συνέβη ένα χρόνο νωρίτερα».

«Απίστευτο!» αναφώνησα, εισπράττοντας ένα βλέμμα γεμάτο περιέργεια. «Εννοώ, μου κάνει τρομερή εντύπωση το γεγονός πως αυτά γίνονται για τόσο καιρό και κανείς δεν ξέρει τίποτα. Δε μίλησες με τις διωκτικές αρχές;»

Ο άνδρας πήρε ένα θλιμμένο ύφος. «Εσύ τι λες, να άφηνα τους ανθρώπους που με απήγαγαν ήσυχους; Φυσικά και πήγα στην αστυνομία. Δυστυχώς όμως, ήμουν υπερβολικά ειλικρινής στην μαρτυρία μου. Τα αφηγήθηκα όλα όσα έζησα, χωρίς να παραλείψω την παραμικρή λεπτομέρεια».

«Αλλά δεν πίστεψαν λέξη από όσα είπες», συμπέρανα.

«Έτσι ακριβώς είναι. Οι πιο ευγενικοί, απλά υπαινίχθηκαν πως πρέπει να κοιταχτώ σε κάποιον γιατρό. Άλλοι, απλά με πέταξαν έξω από τα τμήματα, με βρισιές για τον βλαμμένο που σπαταλάει τον χρόνο τους λέγοντάς τους παραμύθια».

«Εντάξει, πρέπει να παραδεχθείς πως η ιστορία που τους διηγήθηκες ήταν υπερβολικά τρελή. Δεν είχαν εντελώς άδικο που δεν την πιστέψανε».

Τα μάτια του άνδρα αστράφτουν σε ένα στιγμιαίο ξέσπασμα θυμού. Σχεδόν αμέσως φαίνεται να ηρεμεί ξανά. «Έχεις δίκιο σε αυτό που λες», λέει με σιγανή φωνή.

«Και μετά, τι έκανες;» ρωτάω. Η ιστορία του ανθρώπου αυτού μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα και θέλω να την ακούσω ολόκληρη.

«Ύστερα, σκέφτηκα πως αφού η αστυνομία δεν πρόκειται να ασχοληθεί με αυτή την υπόθεση, ίσως ασχολούνταν ο τύπος. Προσέγγισα τον διαχειριστή ενός μεγάλου blog ειδήσεων. Αφηγήθηκα και σε αυτόν τα ίδια. Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και μου είπε πως θα το έψαχνε και αυτός με τις διασυνδέσεις του».

Εδώ κάνει μια παύση, σα να προσπαθεί να ανακαλέσει μια επώδυνη ανάμνηση.

«Δυο μέρες μετά, διάβασα σε εφημερίδα πως σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα».

«Και πιστεύεις πως οι απαγωγείς σου… μας… είχαν να κάνουν με αυτό το ατύχημα;» ρωτάω.

«Αυτό πιστεύω. Αλλά το πιο πιθανό είναι πως δεν θα μάθω ποτέ την αλήθεια με βεβαιότητα», απαντάει. «Παρ’ όλα αυτά, πείσμωσα μετά από αυτό. Προσέγγισα κατάλληλους ανθρώπους – μη με ρωτήσεις, δεν πρόκειται να σου πω», προσθέτει, βλέποντας την απορία να σχηματίζεται στο βλέμμα μου. «Θυμήσου πως είμαστε μέσα σε έναν εικονικό κόσμο που ελέγχεται από αυτούς τους ανθρώπους. Έχω λάβει τα μέτρα μου και δεν πιστεύω πως μπορούν να μας δουν αυτή τη στιγμή, αλλά ούτε και μπορώ να είμαι σίγουρος. Αυτοί οι άνθρωποι με πιστέψανε και μαζί ξεκινήσαμε την προσπάθεια να αποκαλύψουμε τις δράσεις αυτής της εταιρείας».

Σε αυτό το σημείο κάνει ξανά μια στάση. Τον περιμένω να συνεχίσει. Νιώθω πως η υπομονή μου αρχίζει να εξαντλείται. Όσα μου λέει είναι ενδιαφέροντα, αλλά θέλω να μου πει και πράγματα σχετικά με το τι πρέπει να κάνω εγώ!