Έρημη Πόλη: Επίλογος

Δοκιμάζω να αλλάξω πλευρό. Άδικος κόπος. Ο ήχος της αφύπνισης του κινητού μου ακούγεται το ίδιο έντονος. Προσπαθώ να το αγνοήσω αλλά δεν γίνεται. Ψάχνω με τα ακροδάχτυλά μου για να το βρω και να απενεργοποιήσω την αφύπνιση, αλλά δεν το βρίσκω. Μάλλον έχει πέσει κάτω.

Το κινητό μου.

Η εξομοίωση.

Η εταιρεία που έκανε τα πειράματα με ανίδεους ανθρώπους για πειραματόζωα.

Η Μαρία.

Όλα αυτά μου έρχονται ξαφνικά, σαν σε έκρηξη, στο μυαλό. Πετάγομαι και ανακάθομαι στο στρώμα μου. Κοιτάζω τριγύρω. Το λιγοστό φως της ημέρας που μπαίνει από το παντζούρι στα δεξιά μου, με κάνει να διακρίνω λεπτομέρειες του χώρου όπου βρίσκομαι. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, βρίσκομαι στο υπνοδωμάτιο του σπιτιού μου.

Ξαπλώνω ξανά και μένω για λίγο ανάσκελα ξαπλωμένος, σκεφτόμενος αυτά που είχα δει. Τι έντονο όνειρο ήταν αυτό που είδα! Δεν έχω ξανανιώσει τίποτε παρόμοιο!

Σχεδόν αισθάνομαι ακόμη τους πόνους από την τελευταία μου πτώση. Και το κεφάλι μου πονάει σε πολλά διαφορετικά σημεία. Πάω να σηκωθώ αλλά νιώθω λίγο αδυναμία. Το κεφάλι μου γυρίζει. Ίσως άρπαξα κάποιο κρύωμα από τη βόλτα μου στην Αθήνα.

Πηγαίνω στην κουζίνα μου, γεμίζω δυο ποτήρια με νερό από τη βρύση και τα αδειάζω με μια γουλιά το καθένα. Φτιάχνω καφέ και ύστερα πηγαίνω στο καθιστικό μου και ανάβω τον υπολογιστή. Κοιτάζω έξω προς το μπαλκόνι μου, και η ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα που αντικρίζω μου ανεβάζει τη διάθεση.

Η εκκίνηση του υπολογιστή ολοκληρώνεται. Βλέπω με έκπληξη πως είναι Δευτέρα. Αυτό σημαίνει πως κοιμήθηκα παραπάνω από ένα εικοσιτετράωρο συνεχόμενο. Αυτό δεν το έχω κάνει ξανά. Ίσως επηρεάστηκα από τη λιποθυμία μου στην Αθήνα.

Μου έρχονται ξανά στο μυαλό τα απίστευτα που είχα δει να μου συμβαίνουν. Θα πρέπει να παραδεχθώ, το υποσυνείδητό μου έσκισε με αυτό το όνειρο. Άκου εξομοίωση υπολογιστή και ένα πείραμα με μένα πειραματόζωο! Βάζω τα γέλια. Θα γινόταν τέλειο σενάριο επιστημονικής φαντασίας!

Χαμογελώντας ακόμη, αρχίζω και διαβάζω τα sms και τα e – mail που είχα λάβει κατά τη διάρκεια του ύπνου μου. Η Ελένη με είχε πάρει και είχε στείλει πολλές φορές, οι γονείς μου έστειλαν να τους τηλεφωνήσω όποτε μπορέσω αλλά να μην ανησυχώ, πολλά διαφημιστικά και ελάχιστα άλλα χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Θα τα κάνω όλα αυτά, αλλά σε λίγο. Να περάσει λίγο η ώρα, είναι νωρίς ακόμη.

Νιώθω πως θέλω να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Πίνω μια γουλιά καφέ, αφήνω το ποτήρι και κατευθύνομαι προς το μπάνιο μου. Νιώθω και το στόμα μου εντελώς ξηρό. Θα πρέπει να ρίξω και ένα καλό βούρτσισμα στα δόντια μου.

Ανάβω το φως στο μπάνιο μου. Είναι λαμπτήρας χαμηλής κατανάλωσης και καθυστερεί λίγο να ανάψει. Σκύβω στο μισοσκόταδο, ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου, ύστερα κι άλλο.

Το φως έχει ανάψει πια. Σηκώνω το σώμα μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Παγώνω για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να αναγνωρίσω το θέαμα που βλέπω μπροστά μου.

Ή, πιο σωστά, ξέρω τι βλέπω. Αλλά το μυαλό μου αρνείται να το αναγνωρίσει ως αληθινό.

Αλλά τελικά, δεν μπορώ παρά να παραδεχθώ την αλήθεια αυτού που βλέπω. Βγάζω μια άναρθρη κραυγή. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε περισσότερο αυτή τη στιγμή.

Το δέρμα του προσώπου μου είναι χλωμό σε σημείο που σχεδόν να απουσιάζει το χρώμα, και στις άκρες του μετώπου μου, και από τις δυο πλευρές, υπάρχουν δυο μικρές τρύπες.